Long you live and high you fly

And smiles you"ll give and tears you"ll cry

And all you touch and all you see

Is all your life will ever be




Πέμπτη 1 Μαΐου 2014

Ο χρόνος

 Πέρσι αρχές της άνοιξης ήταν, ίσως και νωρίτερα δεν θυμάμαι ακριβώς, έφευγα (πάλι) από μια σύντομη επίσκεψη στο πατρικό μου στην Ελλάδα για να επιστρέψω στην Βόρεια Κορέα. Στην πόρτα του σπιτιού μαζί με τον γιο μου και τις βαλίτσες μας. Η αδερφή μου στο αυτοκίνητο, περίμενε να μας πάει στο αεροδρόμιο.
Στο διπλανό σπίτι  ζούσε  η ηλικιωμένη θεία μου. Βαριά άρρωστη και εξαρτημένη από την αιμοκάθαρση. Η κατάσταση της να πηγαίνει άλλοτε καλά και άλλοτε πολύ άσχημα. Ο γιος της κουραζόταν και αγανακτούσε, η νύφη της την μισούσε.
Εκείνη-που δεν ήταν και ο πιο εύκολος άνθρωπος του κόσμου για να λέμε την αλήθεια- καθόταν μόνη της  με την τηλεόραση μόνιμα ανοιχτή, τον συνδετικό της κρίκο με την ζωή των άλλων- μια ζωή που για εκείνη υπήρχε πλέον μόνο στην οθόνη. 
Μέσα στα σκοτεινά, πολλές φορές παράκουε τις εντολές των γιατρών πίνοντας κάποια μπύρα ή τρώγοντας κάτι απαγορευμένο.  Συχνά μας ζητούσε να πάμε να της αγοράσουμε αυτά τα απαγορευμένα, βρίσκοντας διάφορες δικαιολογίες για να μας πείσει. Δυσανασχετούσαμε αλλά της τα αγοράζαμε. Δεν ξέρω γιατί υποκύπταμε, ίσως την λυπόμασταν, ίσως θέλαμε απλά να της κάνουμε το χατήρι, ίσως πάλι βαριόμασταν να το συζητήσουμε και θέλαμε να μας αφήσει ήσυχους.
Και έτσι κουτσοζούσε, ανάμεσα σε νοσοκομεία, τις προσβολές της νύφης της, τα λόγια του παιδιού της, τα εγγόνια που δεν έρχονταν να την δουν, την ανοιχτή τηλεόραση και τους ήχους από την διπλανή πολυκατοικία. Αυτή η πολυκατοικία που υψώθηκε ξαφνικά και έκρυψε το μοναδικό κομμάτι ουρανού που ακόμα φαινόταν σε εκείνη την εργατική συνοικία της Αθήνας που μεγάλωσα.

Κυριακή 23 Μαρτίου 2014

Ενα βότσαλο στη λίμνη

Εδώ και αρκετές μέρες είχα απενεργοποιήσει το μπλογκ μου για τους γνωστούς λόγους. Ανόητα σχόλια από διάφορους που εσκεμμένα απομόνωναν φράσεις  για να δημιουργήσουν την εικόνα που ήθελαν.
Κάποια στιγμή με κούρασε όλο αυτό και είπα φτάνει. Ξέρω δεν ήταν και καμιά μεγάλη απώλεια και υπάρχουν πολύ πιο σοβαρά θέματα να ασχοληθεί κανείς από το δικό μου μπλογκ και την ανοησία του καθενός. Ήταν απλά ενδεικτικό της συμπεριφοράς που υπάρχει στα social media και την οποία από ένα σημείο και μετά δεν μπορείς πλέον να ανεχθείς.
.
Συχνά νιώθω ότι έχω πολλά θέματα που θα ήθελα να μοιραστώ με όσους με διαβάζουν. Θα ήθελα να γράψω για το πρώτο μου ταξίδι, για τη γέννηση του γιου μου, για το μεγάλωμα ενός παιδιού που δεν είναι τόσο "ροζ" όσο θέλουν να μας πείσουν τα διάφορα μαμαδομπλογκς, για την ιδανική οικογένεια που δεν υπάρχει, για τον έρωτα που ξεφτίζει τόσο γρήγορα, για τη μοναξιά,  αλλά και για τις μουσικές, τα πάθη και τα παθήματα, τις χαρές και τις ελπίδες που μου χάρισε η ζωή όλα αυτά τα χρόνια. Ίσως κάποια στιγμή το κάνω, όμως μετά σκέφτομαι ότι είναι τόσο ναρκισσιστικό να κάθεσαι να γράφεις για τον εαυτό σου, όταν δεν είμαστε όλοι παρά ένα μικρό  pixel σε μια παγκόσμια φωτογραφία...

Εάν κατάλαβα κάτι από αυτό το μικρό ταξίδι μου, είναι ότι ο κόσμος μας  κρύβει απέραντη αδικία, τόση πολύ και τόσο έντονη που κάποιες φορές το μυαλό μου αδυνατεί να την κατανοήσει. Συχνά απορώ πως και γιατί φτάσαμε ως εδώ. Ξέρω θα μου πείτε, φταίει ο καπιταλισμός και κάποιος θα πεταχτεί να πει για τις σφαγές του Στάλιν και κάποιος άλλος θα πει για την ελεύθερη αγορά και δεν θα καταλήξουμε πουθενά.

Πιστεύω ότι αυτό από το οποίο πάσχει η ανθρωπότητα σήμερα δεν είναι ο καπιταλισμός ή η ελεύθερη οικονομία ή κάποια πολιτική ιδέα,  αλλά απο την έλλειψη δικαιοσύνης και την απληστία. Δεν είναι ο πλούτος το πρόβλημα, είναι ο υπερβολικός πλούτος και η ανομία.
 
Όταν δεν έχεις δικαιοσύνη όλα επιτρέπονται και όλα γίνονται αποδεκτά. Γενιές ανθρώπων μεγαλώνουν με ένα συναίσθημα αδικίας και αδυναμίας. Χαμένες γενιές που δεν διδάχτηκαν ποτέ ότι αξίζουν κάτι. Άνθρωποι που έμαθαν από την πιο τρυφερή τους ηλικία ότι πρέπει να σκύβουν το κεφάλι, που κανένας δεν τους είπε ότι αξίζουν, που ποτέ δεν τους δίδαξαν την αξιοπρέπεια και που τους έμαθαν μονάχα ότι είναι αναλώσιμοι σκλάβοι.
Εκατομμύρια άνθρωποι που τους έπεισαν ότι είναι ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας ενώ στην πραγματικότητα είναι εκείνοι που κρατούν την αλυσίδα. Και αν το ήξεραν αυτό θα την είχαν σπάσει εδώ και πολλά χρόνια.
Άνθρωποι που τους πετάνε τα αποφάγια και τους έχουν μάθει να λένε ευχαριστώ και να ευγνωμονούν αυτόν που τους παίρνει το φαγητό από το στόμα.
 
Το έχω δει τόσο πολύ και τόσο συχνά που δεν μου κάνει πια εντύπωση. Και όμως είμαστε όλοι συνένοχοι και θύματα συγχρόνως. Και επειδή είμαστε όλοι δεμένοι με τις ίδιες αλυσίδες κανένας δεν μπορεί ή δεν ξέρει ή δεν θέλει να τις σπάσει.
Πιστεύω στον άνθρωπο και θεωρώ ότι είναι ελάχιστες οι διαφορές μας. Συνήθως αυτές μας  έχουν επιβληθεί. Πρώτα από τη θρησκεία. Η ιδέα της ύπαρξης ενός Θεού: η πιο έξυπνη αλλα και η μεγαλύτερη απάτη που έγινε ποτέ. Και μετά ακολουθούν όλα τα άλλα.

Αυτές είναι οι σκέψεις που κάνω συχνά, κυρίως όμως επειδή έχω την πολυτέλεια να τις κάνω. Κάτι που δεν ισχύει για την πλειοψηφία των ανθρώπων, και γράφοντας αυτά αναγνωρίζω τα δικά μου όρια και τις αδυναμίες.
Δεν μπορώ λοιπόν να κανω τίποτα για να αλλάξω την μεγάλη εικόνα. Όμως υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε, όλοι μας, όπου και να είμαστε, όσο φτωχοί ή "πλούσιοι" είμαστε.
 
Σκεφτείτε τις πράξεις σας σαν μια λίμνη. Πετάς ένα βότσαλο και δημιουργούνται κύκλοι. Πρωτα ο μικρός ο εσωτερικός και σταδιακά οι υπόλοιποι. Ο πρώτος κύκλος δεν θα θα φτιάξει τον τελευταίο αλλά θα φτιάξει τον δεύτερο, κ αυτός τον τρίτο και κάποτε θα φτάσουμε στον τελευταίο τον μεγάλο. Έτσι είναι και οι πράξεις μας. Δεν θα επηρεάσουμε ποτέ τον μεγάλο κύκλο όμως θα φτιάξουμε άπειρους μικρούς που θα απλωθούν. Αρκεί να το πάρουμε απόφαση και να πετάξουμε το βότσαλο. Και εμείς θα δημιουργήσουμε τον κοντινό μας κύκλο που θα γεννήσει τον δεύτερο, τον τρίτο...
 
Και ετσι χωρις να το καταλάβουμε θα έχουμε αλλαξει την μεγάλη εικόνα, αυτή που φαντάζει τόσο μακρινή και δύσκολη.
 
Ο ποταμός Μεκονγκ, Λάος 2012
 
 

Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2014

Στο ίδιο έργο θεατές...

Και να λοιπόν που μια ανάρτηση σε ένα κοινωνικό μέσο μου δίνει αφορμή να γράψω τo πρώτo κείμενο του 2014.
Είχα σκοπό να κάνω μια ανασκόπηση της χρονιάς αλλά ξαφνικά το Ταξιδεύοντας έχει σήμερα 10,000 επισκέψεις, το προφίλ μου στο ΦΒ δέχτηκε ένα καταιγισμό από αιτήματα φιλίας και οι ειρωνείες  και τα άσχετα σχόλια γέμισαν το inbox και τον διαδικτυακό μου τοίχο.
Ομολογώ πως εντυπωσιάστηκα.
 Έκανα ένα σχόλιο σε ένα κοινωνικό μέσο, όπου απλά είπα το αυτονόητο: ελέγχετε τις πληροφορίες που διαβάζετε και μην αναπαράγετε ότι σας σερβίρουν. Αφορμή ήταν άλλη μια απίστευτη είδηση για τη Βόρεια Κορέα. Μετά λοιπόν από τις εκτελέσεις με αεροπορικά πυρά και οβίδες, ήρθαν και τα 120 σκυλιά να μας θυμίσουν τον απόλυτο κακό (που μόνο σε χαρακτήρες καρτούν συναντάς) Κιμ.
Όπως κάθε είδηση που έχει μέσα τη λέξη Βόρεια Κορέα, όχι μόνο έγινε πιστευτή -ακόμα και αν αψηφά κάθε λογική- αλλά για κάποιο λόγο που ακόμα δεν έχω καταλάβει ξυπνάει άγρια πάθη. Και έτσι σήμερα έζησα τις μέρες του Απριλίου, τότε που ξαφνικά έγινα η Ελληνίδα της Βόρειας Κορέας που όλοι έβριζαν για κάποιες εβδομάδες, μέχρι να περάσουμε σε άλλο θέμα.
 
Περιττό να πω, ότι έχω διευκρινίσει άπειρες φορές, ότι δεν μένω μόνιμα στη Βόρεια Κορέα, ούτε την καλύπτω δημοσιογραφικά, ότι πριν ήμουν στην Ουγκάντα, μετά στην Ταΐλάνδη και κάποια στιγμή θα φύγω και από τη Βόρεια Κορέα για άλλη περιοχή του πλανήτη. Το έχω πει τόσες φορές που πλέον δεν απαντώ καν στις σχετικές ερωτήσεις.
 
Δεν ξέρω τι συμβαίνει στο ελληνικό (και όχι μόνο) κοινό. Νομίζω ότι υπάρχει στα γονίδια του Έλληνα η τάση να θέλει να έχει γνώμη για όλα, να μην δέχεται αντίθετη άποψη, και να καθυβρίζει οποιονδήποτε δεν συμφωνεί με τη δική του λογική.
Δεν γράφω σήμερα αυτό το κείμενο για να απολογηθώ, ούτε για να κατηγορήσω κάποιον. Με αφορμή όμως την ανάρτηση στο ΦΒ ξέσπασε ένα πρωτοφανές μένος ώσπου κάποια στιγμή πίστεψα ότι πρωταγωνιστώ σε φαρσοκωμωδία.
 
Και έτσι προσπερνάμε τα σημαντικά. Και τα σημαντικά είναι ακριβώς αυτή η χειραγώγηση της κοινής γνώμης, η πληροφορία που δεν ελέγχεται και όχι μόνο αναπαράγεται αλλά υιοθετείται άκριτα από ένα κοινό που καθημερινά βομβαρδίζεται από ανούσιες ειδήσεις και σταδιακά μετατρέπεται σε άβουλο παθητικό δέκτη. Εκεί βρίσκεται η ουσία και εκεί παίζεται το μεγαλύτερο παιχνίδι. Στον έλεγχο της πληροφορίας και στην αδρανοποίηση του κοινού. Και είναι τραγικό διότι ειδικά στην Ελλάδα αυτή την αδρανοποίηση, την αποχαύνωση, την έχουμε ζήσει στο πετσί μας. Και σήμερα πληρώνουμε τις συνέπειες της.
 
Για άλλη μια φορά όμως χάθηκε η ουσία και παραμείναμε στο ευτελές. Και από το ευτελές περάσαμε στην προσωπική επίθεση βρίσκοντας άλλη μια ευκαιρία να βγάλουμε μίσος ειρωνεία και αυθαίρετα συμπεράσματα.
 
Και έτσι σήμερα θα ξαναπώ τα ίδια...
 
Το μπλογκ αυτό γεννήθηκε τον Μάιο του 2011 στην  Ουγκάντα και ταξίδεψε μαζί μου σε όποιες χώρες βρέθηκα έκτοτε. Αγαπήθηκε για τις ιστορίες-προσωπικά βιώματα που μοιραζόμουν με τους αναγνώστες του. Από τότε που βρέθηκα στη Βόρεια Κορέα και ξεκίνησα να γράφω κάποιες σκέψεις και παρατηρήσεις για όσα βιώνω καθημερινά, πολλοί προσπάθησαν να βρουν πίσω από τα γραπτά μου μια κομματική τοποθέτηση.  Όμως εγώ δεν έκανα τίποτα διαφορετικό από ότι έκανα όσο ζούσα στην Ουγκάντα, ή την Ταΐλάνδη. Μοιράζομαι τις σκέψεις με τους αναγνώστες μου. 
Και όμως πολύ συχνά βλέπω να με τοποθετούν σε πολιτικές παρατάξεις  τις οποίες ουδέποτε υποστήριξα ή να με αντιμετωπίζουν ως απολογητή της πολιτικής της Βόρειας Κορέας. 
Απεχθάνομαι τις ταμπέλες, γενικά, είτε αυτές αφορούν τις πολιτικές πεποιθήσεις ενός ανθρώπου, είτε τις σεξουαλικές του προτιμήσεις ή ακόμα και τον επαγγελματικό του προσδιορισμό. Ποτέ δεν δέχτηκα καμία ταυτότητα και ποτέ δεν μπήκα σε κανένα καλούπι, με ότι συνέπειες και αν είχε αυτό, τόσο στην επαγγελματική όσο και στην προσωπική μου ζωή (και πιστέψτε με είχε πολλές).
 
Δεν θα γίνω όμως ποτέ πιόνι της εξουσίας, εξαρτημένος δουλοπάροικος των πολιτικών και "πληρωμένος" αρθρογράφος. Διατηρώ την ελευθερία της γνώμης και της άποψης μου με όποιο τίμημα και αν έρχεται αυτό.
 
ΥΓ Οποιος πραγματικά ενδιαφέρεται να δει ποια ακριβώς είναι η δουλειά μου, ας κάνει τον κόπο να μπεί στη σελίδα μου www.fragkiskamegaloudi.com
 
 
 
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...