Long you live and high you fly

And smiles you"ll give and tears you"ll cry

And all you touch and all you see

Is all your life will ever be




Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

Μια ιστορία απο το Κονγκό....

Το Κονγκό -πρώην Ζαίρ- ή καλύτερα DRC (Democratic Republic of Congo) για να μην το συγχέουμε με την Δημοκρατία του Κονγκό στο Νότο, έχει μια τρομερή φήμη. Η καρδιά της Αφρικής, ή δεύτερη μεγαλύτερη χώρα της ηπείρου και η ενδέκατη στον κόσμο θεωρείται σήμερα μια απο τις πιο επικίνδυνες χώρες του πλανήτη. Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια ένας ανελέητος πόλεμος έχει στοιχίσει τη ζωή σε πεντέμισι εκατομμύρια  ανθρώπους, αριθμός που μπορεί να συγκριθεί μόνο με τις απώλειες του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου.
Στο Κονγκό ξεκίνησε το 1998 ο πρώτος παναφρικανικός πόλεμος με 9 κράτη να αναμιγνύονται χωρίς κανείς να βγαίνει νικητής, για να ακολουθήσουν ασταμάτητες μάχες και ένας λυσσαλέος ανταρτοπόλεμος που παρόλη την συμφωνία ειρήνης του 2003, συνεχίζεται στις ανατολικές επαρχίες.

παιδιά παίζουν στα νερά της Λίμνης Κίβου στο Ανατολικό Κονγκό


Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011

Στους μυθικούς καταρράκτες....

Παρόλο που γράφω για την Ουγκάντα και τους ανθρώπους της εδώ και τόσους μήνες, υπάρχει κάτι για το οποίο δεν έχω μιλήσει: την απίστευτη φυσική ομορφιά της χώρας και τα άγρια ζώα και πουλιά που ζουν στα εθνικά πάρκα της. Η Ουγκάντα βρίσκεται στο σημείο που η αφρικανική σαβάνα συναντά την ζούγκλα και αυτό έχει διαμορφώσει και την φύση της: εδώ θα συναντήσεις περήφανα λιοντάρια να ξεκουράζονται στα ψηλά χόρτα της σαβάνας και σπάνιους πιθήκους να κρύβονται στα πυκνά φύλλα των τροπικών δασών. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που η χώρα έχει μείνει στην ιστορία ως το "μαργαριτάρι της Αφρικής"..
Λέω λοιπόν να αφήσουμε για λίγο τους ανθρώπους και να κάνουμε ένα ταξίδι στους καταρράκτες του Λευκού Νείλου, στο θρυλικό εθνικό Πάρκο του Murchison Falls και στα περήφανα ζώα του...



Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

Η φιλανθρωπία της Κρίσης

Πιστεύω πως ως λαός είμαστε των άκρων. Και αυτό το βλέπουμε τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό βίο. Παρακολουθώ την ελληνική επικαιρότητα, καθώς προετοιμάζομαι να έρθω στην πατρίδα για λίγες εβδομάδες,  και καθημερινά βομβαρδίζομαι από "ειδήσεις" που με κάνουν να νιώθω πως ζω σε άλλο πλανήτη. Ιστορίες για χιλιάδες Έλληνες που μεταναστεύουν και κρύβονται στην Αυστραλία, τίτλοι τρόμου περί εγκληματικότητας και φυγής από τη χώρα,  ιστορίες για μάνες που εγκαταλείπουν τα παιδιά τους, για μαθητές που λιποθυμούν από την πείνα, για καθημερινές αυτοκτονίες. Μέχρι και ότι 3000 Ελληνίδες έχουν γίνει ιερόδουλες λόγω της ανέχειας διαβάσαμε σε τουρκική εφημερίδα . Η παραπληροφόρηση έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο ώστε ακόμα και η πρεσβεία της Αυστραλίας στην Ελλάδα αναγκάστηκε να  αποσαφηνίσει το θέμα δηλώνοντας πως δεν υπάρχει αύξηση Ελλήνων μεταναστών στην Αυστραλία.  Και όμως οι "ειδήσεις" συνεχίζονται να αναπαράγονται και να παρουσιάζονται ως γεγονότα, χωρίς να έχει γίνει καμία εξακρίβωση και έλεγχος των πηγών.

Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

When you are a woman, you have no voice


As told by Aisha, 36 years old

“I was born in Rakai and I went to school up to the age of 14. Then I had to stop because my parents could not pay school fees. I got married at 16 and I came to live in Kireka (a suburb of Kampala).  My husband is a builder and the first 6 years of our marriage we had no big problems. But then he brought home a second wife and he asked me to leave the house.

 I refused to leave the house and he started beating me. I had two children and I was 4 months pregnant. He gave me money and he asked me to have an abortion because he did not want the baby. When I said no, he came back to the house and started kicking me and punching my head on the wall. He locked me out of the house so I went to stay with my mother in law. Things were calm for a while but then my mother in law died and he wanted to sell her property. He would come to the house and he would beat me up in front of the children. At that time I got pregnant again but he did not stop kicking me. I reported him to the Local Council asking for help but he managed to bribe them and they ignored all my pleas.
He used to come to the house occasionally, spent the night but bringing no food for me and my children. One day he came with a note, asking me to go out and buy things for the second wife. When I refused he tried to strangle me, saying that I was of no use. My oldest daughter screamed for help and one of the neighbors came in and pulled my husband away. I reported him again to the Local Council but they did not take any action against him. I contacted FIDA (the association of Uganda Women Lawyers) that helped me to take my case to the court. I had no money to pay the court fees so I dropped my case.

My husband kept on threatening that he will kill me and my children so I reported him to the police. The police arrested him and made him sign a declaration that he would stop harassing me. When we returned home, he came in and started kicking me and punching me. He would also beat the children. One day he took a knife and he tried to cut my throat. He stopped only when the neighbors heard the screams and came in the house. After that, a woman told me to go the Center for Domestic Violence. There, they accompanied me to the police station and I reported him again. This time the police arrested him but he bribed them to escape.
Since then he had disappeared but occasionally he comes around and threats to kill me and my children.  I earn 90.000 shillings (29 euro /38 USD) per month from 3 small rentals, but he has been trying to sell my property all that time, leaving me with no money. I have no expectations for my life and I live in the constant fear that my husband will come back any time to kill me and my children.
When you are a woman you have no voice. Men are allowed to do whatever they want and they never get punished”.


 In Uganda Gender Based Violence is a rampant problem affecting more than half of the female population. According to the Uganda Bureau of Statistics 68 percent of ever married women aged 15 to 49 had experienced some form of violence by their husbands or partners. According to a survey conducted by the US Department of State and published in 2007 (Country Reports on Human Rights Practices for 2007) 70 percent of women in Uganda had been physically or sexually abused. Statistics published by UNICEF in its 2008 report indicate that 77 percent of women consider domestic violence justified if the woman burns food or refuses to comply to her husband’ wishes.
Ugandan women confront a male-dominated power structure that justifies men’s entitlement to dictate the terms of relationships and marriage. Customs such as the payment of bride price, widow inheritance by a man of his brother’s widow, or polygynous marriages render women even more vulnerable to abusive relationships and often expose them to a higher risk of HIV transmission.
Fighting Gender Based violence requires above all significant changes in individual and community cultural beliefs towards such violence. Domestic violence deprives women of bodily integrity and eliminates their ability to negotiate their placement in the society.
Access to education and elimination of negative cultural attitudes towards women through community based projects seems to be the only way to tackle physical and sexual abuse against women and young girls.


Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

Η ιστορία του Μπεν

"Καλημέρα, με λένε Μπεν" έτσι ξαφνικά, με μια απλή φράση και ένα πλατύ χαμόγελο, μπήκε στη ζωή μας ο Benjamin. Ήταν στις αρχές όταν είχα πρωτοέρθει στην Ουγκάντα και ψάχναμε έναν οδηγό που να γνωρίζει καλά τους δρόμους της πόλης αλλά κυρίως τους ανθρώπους της. Ένα δειλό χτύπημα στην πόρτα, και ένας ψηλός νεαρός με φωτεινό βλέμμα και παιδικό χαμόγελο μπήκε στο γραφείο. Αγαπήσαμε τον Μπεν απο την πρώτη στιγμή..ακούραστος, χωρίς ποτέ να παραπονιέται και να δυσανασχετεί, μας γνώρισε την πραγματική Ουγκάντα και τους ανθρώπους της. Αυτούς που τα κανάλια και οι εφημερίδες δεν θα σας δείξουν ποτέ και που καμία ανθρωπιστική οργάνωση δεν θα χρησιμοποιήσει ως succes story τα Χριστούγεννα...
Η ιστορία του Μπεν είναι η ιστορία της Ουγκάντα και παράλληλα είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που κέρδισε όλες τις πιθανότητες και ενώ τα πάντα ήταν εναντίον του βγήκε νικητής.

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

Στερεότυπα και ανθρωπιστική βοήθεια

Πριν λίγες μέρες έγραφα ένα κείμενο για τα στερεότυπα . Αυτές τις προκαθορισμένες αντιλήψεις, που αν και τελείως λανθασμένες, διαμορφώνουν τον τρόπο με τον οποίο "βλέπουμε" τους άλλους και καθορίζουν και τις αντιδράσεις μας απέναντι τους. Είναι γνωστό άλλωστε, το μάτι βλέπει πάντα αυτό που θέλει να δει, και όχι αυτό που πραγματικά υπάρχει.

Ας πάρουμε για άλλη μια φορά το παράδειγμα της Αφρικής,. Αν μια οργάνωση ανακοινώσει πως μαζεύει χρήματα για τα φτωχά παιδιά που πεινάνε, δείξει και μια εικόνα ενός σκελετωμένου παιδιού, δεν θα σας πείσει πως παράγει έργο και θα κερδίσει την συμπάθεια και το ευρώ σας; Αν η ίδια οργάνωση ανακοινώσει πως με 2 ευρώ αγοράζετε εμβόλια που θα σώσουν ζωές εκεί στην Αφρική, δεν θα θυσιάσετε το δίευρο; κοστίζει λιγότερο από ένα καφέ...Γιατί να το αμφισβητήσετε άλλωστε..εκεί στην Αφρική τα παιδιά πεινάνε, εμβόλια δεν υπάρχουν, νόμοι δεν  υπάρχουν και οι άνθρωποι το μόνο που περιμένουν είναι μια ΜΚΟ από την πολιτισμένη Ευρώπη να τους σώσει...Δυστυχώς στην εποχή μας, έχουμε τόση ανάγκη από κάποιον ήρωα που σώζει τον κόσμο που τρέχουμε να πιστέψουμε ότι μας πουν αρκεί να αγγίζει το συναίσθημα μας..Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που οι ταινίες του Χόλιγουντ με υπέρ ήρωες που σώζουν τον πλανήτη και οι τηλεσειρές με ηρωικούς γιατρούς που γιατρεύουν και τις πιο απίθανες ασθένειες  έχουν τεράστια απήχηση..

Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2011

Σκέψεις πριν τα Χριστούγεννα

Οι Wahungwe διηγούνται πως ο Maori δημιούργησε τον Mwuetsi,  το φεγγάρι, και τον έστειλε να κατοικήσει στους ωκεανούς. Το φεγγάρι όμως γρήγορα ένιωσε μοναξιά και ζήτησε να έρθει στη στεριά. Ο Maori πραγματοποίησε την επιθυμία του και του έστειλε το άστρο της αυγής να του κρατάει συντροφιά. Από την ένωση τους γεννήθηκαν τα δέντρα και οι ποταμοί. Σύντομα ο Μaori άλλαξε γνώμη και πήρε το άστρο της αυγής μακριά. Για να παρηγορήσει τον Mwuetsi που θρηνούσε του έστειλε το άστρο της εσπερίας και από την ένωση τους γεννήθηκαν τα ζώα και τα βουνά. Την τέταρτη μέρα το άστρο της εσπερίας έφερε στον κόσμο μια πανέμορφη κόρη. Ο Mwuetsi όταν είδε την κόρη του, την ερωτεύθηκε παράφορα αλλά ο Maori τον προειδοποίησε πως η ένωση αυτή θα είναι καταραμένη και οι απόγονοι του θα σκορπίσουν στη γη τον θάνατο και τη θλίψη. Ο Mwuetsi  όμως τυφλωμένος από το πάθος, κοιμήθηκε με την κόρη του και από την ένωση αυτή γεννήθηκε ο άνθρωπος.
Επειδή όμως ο Maori αγαπούσε πολύ τον Mwuetsi, έκρυψε σε ένα δένδρο την καλοσύνη. Και είπε στον Mwuetsi πως η ζωή του ανθρώπου θα είναι από εδώ και πέρα μια συνεχή μάχη του καλού και του κακού. Μέχρι να ελευθερώσει το καλό που κρύβεται στο δένδρο και να απαλλαγεί από την κατάρα, η μοίρα του θα είναι η καταστροφή. 

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011

A day with Patrick and his family, Bewenda village, Uganda (english)

Bewenda, one of the six villages of the Kyekidde Parish in south Uganda, is a community hidden behind tall grasses and green plantains along muddy roads and corn fields. Mud huts are clustered together while wisps of smoke drifts through thatched roofs from cooking fires. People wander through the wattle and daub sprawl, clutching cups and hoes, children run in the mud and groups of young girls carry firewood on their heads.



In front of a small mud-and-wattle 2 roomed hut, Patrick helps his 10 year old grandson to carry a 12 lt yellow can of water. A few chickens pick dried corn seeds from the ground and 2 young girls wash clothes in the back yard. Children dressed in rags, stare at me as I approach the small house.


Patrick welcomed me with joy, shook my hand and offered me a wooden chair. He had a tired face,  kind eyes and a warm smile. His wife Alice came to join us and soon a band of barefoot children gathered around us. We all sat under a giant accacia bearing small white and yellow flowers.
Patrick and Alice raise their ten underaged grandchildren that live with them. Their 2 eldest daugthers died 3 years ago from HIV and one of their sons is disabled, leaving the burden of taking care of his children to his parents.  The family struggles to survive as there is not enough food. Meat is a luxury beyond the family's reach and their staple is a maize porridge that they can afford only once per day. Their only income comes from 2 cows and a small plot in which Patrick has planted potatoes.  Though they are able to send 4 of the children at school, the others stay at home for lack of money to pay uniforms, books and shoes. The children have to walk 2 Km every morning to fetch water and firewood and often they go to school with an empty stomach.

Despite the many challenges that the family faces, Patrick does not despair.  With his little savings he managed to buy a sewing machine for his oldest granddaughter hoping that she will manage to generate some income for the family. As it is the case of most rural Africans, his life is a continuing struggle for survival, without any safety net if things go wrong.
But life is not always about sadness and despair... Patrick points at the young children around him, his pride and his hope for the future. He dreams a better life for them and education for all.  He is willing to work even harder to achieve that.
Patrick is not a victim and he needs neither pity nor charity. What he needs is an opportunity.....
As I was about to leave the house , I asked Patrick if there is something they need and  I could offer it to them.   His answer surprised me: sugar, he said, sugar and a bar of soap….



* For a version of the story in Greek click here

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

Στο σπίτι του Πάτρικ και της Αλις

You can read the text in english here

Το Bewenda είναι ένα από τα 6 χωριά που σχηματίζουν την ενορία του Κyekidde στη Νότια Ουγκάντα. Δέκα χιλιάδες ψυχές μένουν εκεί και προσπαθούν να επιβιώσουν από τη γη και από το ψάρεμα. Τα χωριουδάκια είναι κρυμμένα μέσα στις ψηλές μπανανιές και στην άγρια βλάστηση της περιοχής. Μικροί λασπωμένοι δρόμοι σε οδηγούν σε ξέφωτα στα οποία οι οικογένειες έχουν χτίσει τα ταπεινά πλίθινα και χωμάτινα σπίτια τους. Τα παιδιά εδώ δουλεύουν από τη πιο τρυφερή ηλικία. Θα σηκωθούν χαράματα να φέρουν νερό, να μαζέψουν καυσόξυλα, να βοηθήσουν τις μητέρες και τις γιαγιάδες τους στις πρωινές δουλειές και έπειτα να πάνε σχολείο. Στο Bewenda, όπως συμβαίνει συχνά στην επαρχία, ένας μεγάλος αριθμός παιδιών είναι ορφανά. Το Έιτζ έχει αποδεκατίσει τις οικογένειες και πολλά παιδιά ζουν μόνα τους μεγαλώνοντας τα μικρότερα αδέρφια τους.


Ξεκίνησα για το χωριό ένα πρωινό με καταρρακτώδη βροχή. Ο δρόμος είχε χαλάσει τόσο πολύ που ακόμα και το δικό μας αυτοκίνητο δυσκολευόταν να διασχίσει τα χαντάκια λάσπης και νερού που είχαν σχηματιστεί στον χωματόδρομο. Αν και όταν φτάσαμε, η βροχή είχε σταματήσει και ένας καυτός ήλιος είχε προβάλλει, τα περισσότερα χωράφια είχαν πλημμυρίσει και τα παιδιά έπαιζαν σε αυτοσχέδιες βρόχινες λιμνούλες. Αφού περιπλανηθήκαμε στο χωριό, με την απαραίτητη συνοδεία των παιδιών να μας ακολουθεί σε κάθε βήμα και τις γυναίκες να μας χαιρετάνε καθώς έφερναν ξύλα και νερό, στρίψαμε σε ένα μικρό δρομάκι με κατεύθυνση το σπίτι του Πάτρικ και της Αλις.


Με ένα εγκάρδιο χαμόγελο και μια μεγάλη αγκαλιά ο Πάτρικ έτρεξε να μας υποδεχτεί. Πριν καν το καταλάβουμε, ένας ξύλινος πάγκος είχε στηθεί, ψάθες στρώθηκαν στη λάσπη και η Αλις με τα παιδιά κάθισαν γύρω μας. Ένα μικρό αγοράκι σκαρφάλωσε στα πόδια μου και γελώντας ξάπλωσε πάνω μου. Ένα κορίτσι έφερε ένα τσίγκινο πιάτο με καλαμπόκια και φιστίκια. Αυτό το φαγητό που τόσο απλόχερα μοιράζονταν μαζί μας ήταν και το μοναδικό γεύμα της οικογένειας.

Ο Πάτρικ και η Αλις μεγαλώνουν τα δέκα ανήλικα εγγόνια τους από τότε που οι δύο κόρες τους και ο ένας τους γιος χάθηκαν από τον ιό του Έιτζ. Η περιουσία της οικογένειας είναι οι δύο αγελάδες που διαθέτει και ένα μικρό χωράφι με καλαμπόκι που όμως μετά βίας καλύπτει το καθημερινό φαγητό.
 Ο Πάτρικ όμως δεν το βάζει κάτω. Με ένα πλατύ χαμόγελο μου έδειξε το μικρό σπίτι από πατημένη λάσπη που είχε χτίσει ο ίδιος για την οικογένεια του και μέσα στο οποίο κοιμόντουσαν δώδεκα άνθρωποι. Η μεγαλύτερη περηφάνια του όμως ήταν η μεταχειρισμένη ραπτομηχανή που είχε αγοράσει για την πρώτη του εγγονή. Πούλησε τη μοναδική του κατσίκα για να την αποκτήσει και ήταν σίγουρος πως σύντομα η εγγονή του θα κατάφερνε να αποκτήσει ένα μικρό εισόδημα από το ράψιμο. Για την ώρα όμως η παλιά ραπτομηχανή σκούριαζε στο τσίγκινο υπόστεγο καθώς ο Πάτρικ δεν είχε καταφέρει να μαζέψει τα χρήματα που χρειαζόταν για την επισκευή της. Μας μίλησε για τα προβλήματα του, τις ελπίδες του αλλά και τα όνειρα του για το μέλλον. Τα ατέλειωτα χιλιόμετρα που κάνουν τα παιδιά για να φέρουν νερό το οποίο όμως δεν μπορούν να βράσουν καθώς τα καυσόξυλα που μαζεύουν φτάνουν μόνο για το  μαγείρεμα. Τα όνειρα του να στείλει όλα τα εγγόνια του σχολείο, κάτι όμως που είναι αδύνατο. Τις ελπίδες του να είναι πάντα τα παιδιά υγιή και να μπορεί να τους προσφέρει ένα πιάτο φαγητό. Και όλα αυτά τα μοιράστηκε μαζί μας με χαμόγελο, γέλια και περηφάνια. Χωρίς να αγανακτεί για τη σκληρή του μοίρα και χωρίς παράπονο, παρά με θέληση και πείσμα να παλέψει ακόμα και αν οι αγώνας είναι άνισος και αν όλες οι πιθανότητες είναι εναντίον του.

Περάσαμε μια όμορφη μέρα στο φιλόξενο σπίτι του Πάτρικ και της Αλις. Λίγο πριν φύγω θέλησα να αγοράσω κάτι για την οικογένεια ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για τη φιλοξενία. Ρώτησα λοιπόν τον Πάτρικ τι είναι αυτό που χρειάζονται περισσότερο και θα μπορούσα να τους το κάνω δώρο. Η απάντηση του με ξάφνιασε: Ζάχαρη, μου είπε, ζάχαρη και ένα σαπούνι......


Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011

Στερεότυπα

Τα στερεότυπα μας ακολουθούν παντού. Όλοι έχουμε γνώμη και συχνά απόλυτη, χωρίς καν να γνωρίζουμε αυτό για το οποίο μιλάμε. Αλήθεια, σκεφτείτε το, πόσα στερεότυπα υπάρχουν για την Αφρική και πόσοι από όσους τα πιστεύουν έχουν επισκεφθεί ποτέ μια αφρικάνικη χώρα? Αν ρωτήσεις τον μέσο Έλληνα (όχι ότι οι Ευρωπαίοι δεν έχουν ανάλογες απόψεις φυσικά) τη γνώμη του για τους αφρικανούς θα έχει συγκεκριμένη άποψη, ακόμα και αν η μόνη του επαφή με τους ανθρώπους αυτούς είναι το CD ή η τσάντα που αγόρασε στο δρόμο..

Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Μια βόλτα στο χωριό

Ισως ένα απο τα πιο όμορφα στοιχεία της Αφρικής είναι τα χωριά της...Μικρά χωριουδάκια κρυμμένα πίσω από πλατιές μπανανιές και καλάμια, δίπλα σε χρυσά καλαμπόκια και πράσινα ζαχαρότευτλα...Χωριά της απλότητας και της βιοπάλης, εκεί που τίποτα δεν είναι δεδομένο...
Σήμερα λοιπόν, λέω να πάμε ένα ταξίδι σε ένα μικρό αφρικάνικο χωριό, με το τραγούδι του Νείλου να μας συντροφεύει και τα γέλια των μικρών παιδιών να μας ακολουθούν.....

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

Το σκοτεινό δωμάτιο

Όταν είχα πρωτοέρθει στην Ουγκάντα, συμμετείχα σε μια επιτόπια έρευνα στις παραγκουπόλεις της Καμπάλας. Αν και ο ρόλος μου ήταν απλά συνοδευτικός, ήταν η πρώτη "αποστολή" μου στην χώρα και είχα ενθουσιαστεί. Πόσο μάλλον που θα επισκεπτόμασταν τους ανθρώπους στα σπίτια τους, θα ακούγαμε τις ιστορίες τους από πρώτο χέρι και θα έβλεπα με τα ίδια μου τα μάτια την αστική εξαθλίωση, την οποία ήξερα μόνο "φιλολογικά".

Η λευκή land cruiser με οδηγό τον Μπεν και δύο ακόμα συνεργάτες, με περίμενε έξω από τα γραφείο της οργάνωσης. Σκαρφάλωσα μέσα ενθουσιασμένη. Η ακριβή μου κάμερα στην τσάντα, το σημειωματάριο μου, το στυλό μου, ένα μπουκάλι νερό και αρκετά πολυσέλιδα έγγραφα. Αναλύσεις με τα ποσοστά της φτώχειας, στατιστικοί πίνακες,  αριθμοί, είχα διαβάσει τα πάντα. Εάν με ρωτούσε κάποιος μπορούσα να του πω τον ακριβή αριθμό των παιδιών που δεν πάνε σχολείο, πόσες νέες μολύνσεις έχουμε τον χρόνο από ΗΙV, πόσοι άνθρωποι ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας..Τα ήξερα όλα, ή τουλάχιστον έτσι πίστευα...

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

The Last King of Scotland

Πριν λίγα χρόνια, τέσσερα για την ακρίβεια, είχα δει την ταινία The Last King of Scotland. Η ιστορία της ταινίας  λίγο πολύ γνωστή. Ένας νεαρός Σκοτσέζος γιατρός θέλοντας να ζήσει την περιπέτεια έρχεται στην Ουγκάντα λίγο πριν τα μαύρα χρόνια του Ιντι Αμιν (του στυγνού δικτάτορα που κυβέρνησε τη χώρα από το 1971 μέχρι το 1979). Ο νεαρός γιατρός τελείως ανυποψίαστος για το τι συμβαίνει γύρω του, γίνεται προσωπικός γιατρός του Αμιν και ζει μια πλουσιοπάροχη ζωή στο παλάτι του δικτάτορα. Γύρω του συμβαίνουν φρικιαστικά πράγματα: σφαγές, ακρωτηριασμοί, βασανιστήρια, εξαθλίωση..Ένα πέπλο τρόμου σκεπάζει την Ουγκάντα αλλά ο νεαρός δεν το βλέπει καν..Ώσπου το συνειδητοποιεί με πολύ σκληρό τρόπο όταν είναι πλέον αργά...

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

Το σχολείο...


Πριν λίγους μήνες είχα επισκεφθεί κάποια σχολεία στα πλαίσια μιας έρευνας που έκανα για την εκπαίδευση. Τα σχολεία βρίσκονταν στο Κασέσε, μια πόλη στη Δυτική Ουγκάντα 350χλμ από την Καμπάλα. Η διαδρομή αρκετά κουραστική καθώς διαρκεί τουλάχιστον 6 ώρες αλλά το καταπράσινο τοπίο σε αποζημιώνει.
Το Κασέσε είναι μια ευχάριστη πόλη μόλις 36 χλμ από τα σύνορα με το Κονγκό και πολύ κοντά στο  Εθνικό Πάρκο Queen Elisabeth. Η γειτνίαση με το Κονγκό, ο τουρισμός, τα τα ορυχεία χαλκού, τα τσιμέντα και οι εξορύξεις κοβαλτίου έχουν κάνει το Κασέσε μια από τις ταχύτατα αναπτυσσόμενες περιοχές της Ουγκάντα. Όπως όμως συμβαίνει πολύ συχνά, η οικονομική ανάπτυξη δεν συμβαδίζει με την ευημερία των κατοίκων της. Τα τσιμέντα της περιοχής τα εκμεταλλεύεται  η μεγάλη Γαλλική εταιρεία Lafargee. Τα ορυχεία χαλκού και οι εξορύξεις κοβαλτίου ανήκουν στην δικαιοδοσία της Kasese Cobalt Company, μια off shore εταιρεία της οποίας τα τοξικά απόβλητα μολύνουν τα νερά της λίμνης καταστρέφοντας καλλιέργειες και τόπους ψαρέματος.

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

Τα πρόσωπα της Ουγκάντα, φωτογραφίες και κείμενα..




Ξημερώνει...Ο ουρανός φωτίζεται και το βαθύ μπλε χρώμα δίνει τη θέση του στο μοβ..Μέσα από τα σύννεφα οι πρώτες αχτίδες του ήλιου βάφουν τον ορίζοντα ένα βαθύ κόκκινο που σύντομα θα γίνει ένα φωτεινό πορτοκαλί. Αν κοιτάξεις ψηλά θα δεις να διαγράφονται στο πρωινό φως οι  σκιές από τα αφρικάνικα γεράκια και τα μαύρα ibis.
Καθώς η μέρα χαράζει, οι περίεργες κραυγές από τα μεγάλα ibis μπερδεύονται με τα τιτιβίσματα των πουλιών και τις φωνές του κόκορα..Ένα μονότονο βουητό ακούγεται απο  τα νερά του Λευκού Νείλου...Ήδη οι πρώτοι ψαράδες έχουν κατέβει στο ποτάμι και ετοιμάζουν τα δίκτυα τους..
Οι γυναίκες έχουν ανοίξει τις μικρές καλύβες τους και σκπυπίζουν τα κατώφλια. Ο κόσμος είναι έξω, άλλοι με τα πόδια, άλλοι με ποδήλατα, παιδιά τρέχουν ή  ετοιμάζονται για το σχολείο και ο δρόμος βάφεται ροζ και γαλάζιος από το τσούρμο των μαθητών που ξεχύνεται στο χωματόδρομο....Παρακάτω οι πρώτοι πάγκοι έχουν στηθεί: λίγες ντομάτες, μερικά λάχανα, πράσινες μπανάνες περιμένουν τους πρώτους αγοραστές..

Η Αφρική είναι τόπος μαγικός. Και πως να μην είναι άλλωστε...Εδώ η ζωή είναι ταπεινή και μεγαλειώδης συνάμα..Ξεκινάει με το πρώτο φως της ημέρας και συνεχίζεται μέχρι να πέσει το σκοτάδι..Χωρίς αυτά που εμείς θεωρούμε δεδομένα, όπου το φαγητό-όταν υπάρχει- ψήνεται σε καυσόξυλα και το καθαρό νερό είναι πολυτέλεια..

Όταν κοιτάζω γύρω μου δεν μπορώ παρα να σταθώ με δέος..Νιώθω ασήμαντη μπροστά στο θαύμα της ζωής, μπροστά στην τραγωδία της ανθρώπινης ύπαρξης αλλά και στο μεγαλείο της...

Όταν βλέπω τα παιδιά να κρατάνε σφιχτά στα χεράκια τους τα παπουτσάκια που κάποιος τους χάρισε αντί να τα φοράνε..Ο μεγαλύτερος τους θησαυρός, που ίσως δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσουν ξανά..
Όταν βλέπω τις μητέρες με τα μωρά δεμένα στην πλάτη ή στο στήθος  και ξέρω πως η ζωή  δεν τους χαρίζεται ποτέ, και όμως θα σου δώσουν απλόχερα το  πιο όμορφο χαμόγελο μόλις σε αντικρίσουν..
Εδώ η ζωή είναι σκληρή, συχνά ανελέητη αλλά σε παρασύρει στους δικούς της ρυθμούς...
<><><><><> </>
Η εκκλησία στο Wakiso οργάνωσε μια μεγάλη εκδήλωση και χάρισε ρουχα
και παπούτσια στα παιδιά. Τα περισσοτερα δεν είχαν ξαναφορέσει παπούτσια
στη ζωή τους. Αντι να τα φορέσουν τα κρατούσαν αγκαλιά και έπαιζαν.

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

Στις γειτονιές του Κόσμου

Και ενώ στην Ελλάδα περιμένουμε τον νέο πρωθυπουργό, η ζωή μου στην Ουγκάντα κυλάει στους δικούς της ρυθμούς. Η πολιτική συζήτηση με κούρασε και αρχίζει και μου φαίνεται τελείως αδιέξοδη. Δεν ξέρω αν τελικά υπάρχει ελπίδα για τον τόπο μας ή αν γενικά υπάρχει ελπίδα σε αυτόν τον πλανήτη. Δεν θέλω να ανήκω στους μηδενιστές αλλά φοβάμαι πως και η υπερβολική αισιοδοξία είναι αυταπάτη.

Κάθε μέρα στην Αφρική έρχομαι αντιμέτωπη με  αυτή την σκοτεινή πλευρά του κόσμου μας..Στους δρόμους της Καμπάλα οι ζητιάνοι έχουν αυξηθεί. Πριν λίγους μήνες ήταν ζήτημα αν έβλεπες δύο ζητιάνους, σήμερα, σε κάθε γωνιά θα δεις νεογέννητα μωρά τυλιγμένα σε κουρέλια να κοιμούνται στην μέση του δρόμου...Σε κάθε στάση του αυτοκινήτου τρία και τέσσερα παιδιά θα χτυπάνε το τζάμι σου, γυναίκες με μωρά θα σου απλώνουν τα  χέρια...Σίγουρα κάποια στιγμή το συνηθίζεις, μαθαίνεις να ζεις με αυτό αλλά δεν μπορείς να το προσπεράσεις..

Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011

There is hope, but not for us*

Περίμενα λίγο να ηρεμήσει το κλίμα, να καταλαγιάσουν οι αντιδράσεις, να ειπωθούν πολλά και διάφορα όπως συνήθως , και μετά να εκφέρω κάποια γνώμη για τις εξελίξεις. Είχα πει πως δεν θα γίνει το δημοψήφισμα και ακόμα το πιστεύω αυτό. Όμως έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δει κανείς τους τριγμούς που προκάλεσε μια τέτοια ανακοίνωση. Οι αγορές ακόμα και στην ιδέα πως ένας λαός θα ερωτηθεί για κάτι που τον αφορά και, αλίμονο, μπορεί και να αποφασίσει εναντίον τους, έπαθαν πανικό. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες άστραψαν και βρόντηξαν. Ο Ξένος τύπος (και ο εγχώριος) έδωσε ρεσιτάλ κιτρινισμού..Ένα ολόκληρο σύστημα εξουσίας ένιωσε ξαφνικά να χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του, μόνο και στην υπόνοια μια δημοκρατικής πράξης.

Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

Ας σκεφτούμε για τους εαυτούς μας...

Μήπως ήρθε η ώρα να σκεφτούμε σοβαρά τι είδους πολιτική θέλουμε; Όλοι μιλάνε πολύ και ως συνήθως δεν λένε τίποτα. Η βλακεία έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Ο καθένας γράφει ότι θέλει και όλοι το αναπαράγουν..Αναρτήσεις, εξυπνάδες, κριτική...Μοιάζουμε να ψάχνουμε ένα σοφό που θα δώσει τις απαντήσεις αντί για μας...
Ίσως επειδή έτσι μας έμαθαν όλα αυτά τα χρόνια..Κανένας πολιτικός ποτέ δεν είπε ολόκληρη την αλήθεια για τίποτα, κανένας ποτέ δεν μας ρώτησε για κανένα θέμα..Είχαν πάντα την αυθεντία της θέσης τους. Και όλοι το αποδεχτήκαμε γιατί μας εκπαίδευσαν σε ένα σύστημα παιδείας που φρόντιζε ακριβώς αυτό: να διαλύει την κριτική σκέψη και την αντικειμενικότητα, να ανάγει την παπαγαλία και το λυσάρι ως εκπαιδευτική πράξη. Μας έμαθαν να μην σκεφτόμαστε, να μην φιλτράρουμε, να αφήνουμε άλλους να αποφασίζουν για μας.
Ας ηρεμήσουμε λίγο, ας κατέβουμε από αυτό το τρενάκι του τρόμου που τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και μας παρασέρνει εκεί που δεν έχει επιστροφή. Στις μέρες μας η χειραγώγηση με την πληροφόρηση έφτασαν να ταυτίζονται.

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

Και ομως υπάρχει κι άλλος δρόμος....

Έγινε και το περίφημο «κούρεμα», η κυβέρνηση θριαμβολογεί για την μεγάλη εθνική επιτυχία, τα κανάλια έχουν γεμίσει ειδικούς που αναλύουν ξανά και ξανά τα ίδια. Στην αρχή μας έλεγαν πως λεφτά υπάρχουν, έπειτα πως είμαστε στο χείλος του γκρεμού και πως είναι θέμα εθνικής επιβίωσης ο δανεισμός, μετά ο υπουργός οικονομίας δήλωνε πως το «κούρεμα» θα είναι καταστροφή, σήμερα η κυβέρνηση δηλώνει περιχαρής πως σωθήκαμε...

Μέσα στο γενικό κλίμα ο κόσμος έχει χαθεί στους αριθμούς. Μαζί χάνεται και η ουσία. Διότι δεν χρειάζεται να έχει κανείς διδακτορικό οικονομικών από το Χάρβαρντ για να καταλάβει πως κάποιος δεν μας λέει όλη την αλήθεια. Ούτε χρειάζονται ειδικές γνώσεις για να καταλάβουμε πως όταν με 115%  του ΑΕΠ καταφύγαμε στον δανεισμό είναι μαθηματικά αδύνατο με 120% του ΑΕΠ σε 8 χρόνια να έχουμε ανάπτυξη όπως με θράσος υποστηρίζει ο πρωθυπουργός. Όμως δεν θα σταθώ στους αριθμούς, νομίζω πως από νούμερα έχουμε αρκετά. Θέλω να σταθώ σε αυτά που ΔΕΝ μας λένε. Γιατί από στείρα κριτική,  υποκρισία και απαξίωση έχουμε περίσσεμα…

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

Τόσο μακριά μα τόσο κοντά....

Τις τελευταίες μέρες ασχολούμαι εντατικά με ένα πρόγραμμα στην Βορειοανατολική Ουγκάντα, και συγκεκριμένα στην Karamoja. Για όσους δεν γνωρίζουν, η Karamoja είναι η πιο υποβαθμισμένη περιοχή της Ουγκάντα και μια από τις φτωχότερες της Ανατολικής Αφρικής. Οι διάφορες φυλές που κατοικούν εκεί, και είναι κτηνοτρόφοι κατά παράδοση, βρίσκονται σε συνεχή κίνδυνο υποσιτισμού, με αποτέλεσμα ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τροφίμων να είναι στην περιοχή από το 1960 και ακόμα να μην έχει λυθεί το πρόβλημα.  Οι αιτίες είναι πολλές αλλά δεν είναι επί του παρόντος να αναλύσω. Διαβάζω δεκάδες άρθρα, εκθέσεις οργανισμών και αναλύσεις καθημερινά επί του θέματος, προσπαθώντας να βρω την αλήθεια πίσω από τους αριθμούς. Ανάμεσα στα χαρτιά που βρίσκονται παντού στο γραφείο και το σπίτι (δεν φημίζομαι άλλωστε για την τάξη μου) εξέχουσα θέση κατέχει η Έκθεση του ΟΗΕ 2011 για την παγκόσμια κοινωνική και πολιτική κατάσταση στον πλανήτη. Ένα μεγάλο κείμενο, 200 σελίδες περίπου που πίσω από τη γραφειοκρατική γλώσσα λέει πολλές αλήθειες.

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

All messed up*


Η επόμενη ημέρα των επεισοδίων στην Αθήνα...Σιωπή πάνω απο τους καπνούς και τα συντρίμια... ένας λαός σε απόγνωση, ένας νεκρός...Ένα αύριο που για πολλούς δεν θα υπάρξει...
Πολιτικοί εξαρτημένοι από την εξουσία, ως άλλοι αλκοολικοί, δηλώνουν "τελευταία φορά" και τρέχουν να υπερψηφίσουν ότι τους ζητηθεί..
Τα συνδικάτα που ξεπούλησαν τα εργατικά δικαιώματα και οι ίδιοι συνδικαλιστές που φωτογραφίζονταν με τους υπουργούς, τώρα εξεγείρονται..
Οι δημοσιογράφοι που έκλειναν τα μάτια στα σκάνδαλα ανακαλύπτουν το δρόμο της επανάστασης...
Η υποκρισία και η διγλωσσία έχουν την τιμητική τους αυτές τις μέρες...

Μέσα στον γενικό χαμό ο Μουαμάρ Καντάφι είναι νεκρός. Οι ματωμένες φωτογραφίες κάνουν τον γύρω του κόσμου. Τα διεθνή μέσα ενημέρωσης καμαρώνουν για τα αποκλειστικά βίντεο του θανάτου...Όπως καμάρωναν πριν λίγα χρόνια με τις φωτογραφίες ενός άλλου δικτάτορα που έπεφτε νεκρός στο Ιράκ...

Τέλος Εποχής...
Μια νέα εποχή αρχίζει όπου όλοι γινόμαστε θεατές σε ένα όργιο κανιβαλισμού... Όμως σε τι ακριβώς διαφέρουν οι απελευθερωτές από τον τύραννο, όταν αδυνατούν να σεβαστούν το ύστατο δικαίωμα για ένα θάνατο με αξιοπρέπεια; Και σε τι διαφέρουμε όλοι εμείς που σιωπηλά επικροτούμε ;


Και μέσα σε όλα αυτά η παγκόσμια ανεργία καλπάζει..Ο μισός εργάτικός πληθυσμός της γης δεν έχει ιατρική ασφάλεια, δεν έχει συμβάσεις, δεν έχει καμία κοινωνική προστασία....
Ο αριθμός των πεινασμένων στον πλανήτη πλησιάζει το ένα δισεκατομμύριο , η κλιματική αλλαγή και η ανθρώπινη απληστία δημιουργεί νέες εστίες πολέμου και εξαθλίωσης, ο κόσμος κατεβαίνει στους δρόμους, η άπελπισία δίνει τη θέση της στην οργή...

Αυτός είναι ο κόσμος μας...

*  James

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

Εξι μήνες...

Σήμερα ήθελα να γράψω κάτι για τους πρώτους έξι μήνες στην Ουγκάντα. Έγραψα και έσβησα πολλές φορές τις λέξεις, άλλαξα θέμα, το ξαναέσβησα, δεν ήξερα πλέον τι να γράψω..Σήμερα λοιπόν κλείνω 6 μήνες στην Ανατολική Αφρική και όμως μου φαίνεται πως ήμουν πάντα εδώ...

Οι ανθισμένες ακακίες με τα αφρικανικά γεράκια, το κόκκινο χρώμα των δρόμων, οι άνθρωποι που περπατάνε προς όλες τις κατευθύνσεις..

Κάθε πρωί πηγαίνοντας στο γραφείο η ίδια οικεία σκηνή..Τα αυτοκίνητα μοιάζουν ακινητοποιημένα και εγώ παρακολουθώ τη ζωή του δρόμου πίσω από το παράθυρό μου. Σε κάθε στάση μικροπωλητές θα μου χτυπήσουν το τζάμι διαφημίζοντας όσο καλύτερα μπορούν την πραμάτεια τους..θα μου προσφέρουν γυαλιά, ζώνες, σημαίες, φιστίκια και κάρτες κινητών. Θα αγοράσω μια κάρτα για το κινητό και θα αρνηθώ όσο πιο ευγενικά γίνεται τις υπόλοιπες προσφορές. Θα προσπαθήσω να αγνοήσω τα παιδιά που ζητιανεύουν και που τελευταία έχουν αυξηθεί στους δρόμους της πόλης. Θα πείσω τον εαυτό μου πως έτσι πρέπει, θα προσποιηθώ πως δεν είδα τα λιλιπούτεια χεράκια που απλώνονται στο τζάμι μου και θα συνεχίσω. Θα περάσω από τα υπαίθρια επιπλάδικα, θα κόψω δρόμο μέσα από λασπωμένους δρόμους, θα χαιρετήσω άλλα παιδάκια που παίζουν γυμνά μέσα στα σκουπίδια και με κοιτάνε με περιέργεια. Θα αγοράσω τα πράσινα πικρά μανταρίνια από τον ίδιο μικροπωλητή,  που πάντα με χαιρετάει με το ίδιο πλατύ χαμόγελο καθώς του λέω να κρατήσει τα ρέστα...Αλήθεια πόσο μπορούν να αλλάξουν τη ζωή ενός ανθρώπου αυτά τα  90 λεπτά που του αφήνω...
Έξι μήνες λοιπόν και οι ίδιες καθημερινές σκηνές και ταυτόχρονα το ίδιο άβολο συναίσθημα και οι ίδιες δικαιολογίες στον εαυτό μου ότι εγώ δεν είμαι "σαν τους άλλους"....


Σκέφτομαι πως αν ήθελα να χωρέσω όλα όσα μου έχει μάθει η Αφρική σε μια μόνο λέξη, τότε αυτή δεν θα μπορούσε να είναι άλλη παρά μόνο μία: ταπεινότητα. Ταπεινότητα μπροστά στο μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης που τόσο συχνά εξευτελίζεται και ξοδεύεται άσκοπα. Γιατί η υποκρισία και το θράσσος σήμερα περισσεύουν και η απελπισία γίνεται οργή που τυφλώνει και κρύβει την ουσία.
Στις δύσκολες λοιπόν αυτές στιγμές ας καταλάβουμε πως δεν είμαστε μόνοι. Ας βγούμε λίγο απο τον μικρόκοσμο της ύπαρξης μας και ας συνειδητοποιήσουμε πως μια κοινή μοίρα μας ενώνει. Και ας αγωνιστούμε για έναν καλύτερο κόσμο, πλέον δεν υπάρχει χρόνος για αναβολές....


Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

"Food is one thing...Love is another"

Παγκόσμια Μέρα Τροφίμων σήμερα και δεν έχω να πώ πολλά...Εξάλλου ότι είχα να γράψω, το έγραψα εδώ ....
Κάποιες φορές τα λόγια είναι περιττά...
Ο κόσμος μας, όπως τον γνωρίζαμε αλλάζει...Αυτά που πιστεύαμε ως κεκτημένα χάνονται, η δυστυχία και η απογοήτευση περισσεύει.
Παράλληλα νέα κινήματα γεννώνται, οι άνθρωποι κατεβαίνουν στους δρόμους και ζητάνε αυτά που μια μικρή  πολιτικοοικονομική ελίτ τους αρνείται...
Στη μεταβατική και δύσκολη αυτή εποχή που διανύουμε  χιλιάδες συνάνθρωποι μας θα χαθούν..Θα μείνουν στο περιθώριο της κοινωνίας γιατί απλά ο κόσμος αυτός δεν έχει χώρο για τους λιγότερο τυχερούς...
Και αν αυτή η πραγματικότητα μας φαίνεται μακρινή ας θυμηθούμε μόνο αυτό: σε κάθε δύσκολη στιγμή, η ανθρωπιά και η συμπόνοια μας δοκιμάζεται...τίποτα άλλο...

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Ρουάντα: απο τον εφιάλτη στην ανάπτυξη...

Η Ρουάντα είναι μια χώρα που το σκοτεινό της παρελθόν μοιάζει να επισκιάζει το μέλλον της. Τουλάχιστον στα μάτια του δυτικού επισκέπτη που έχει ακούσει ή διαβάσει τα τραγικά γεγονότα του 1994. Τότε που μόλις μέσα σε 100 μέρες, από τον Απρίλιο μέχρι τον Ιούνιο, η κόλαση ξεχύθηκε στους δρόμους της Ρουάντα και η ανθρώπινη ψυχή έδειξε ότι πιο απάνθρωπο και εφιαλτικό κρύβει μέσα της. Σχεδόν 1.000.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν με μανσέτες, ρόπαλα και όπλα, πάνω από 500.000 γυναίκες και παιδιά βιάσθηκαν με φρικιαστικό τρόπο, συχνά από φορείς του Έιτζ, εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι ακρωτηριάσθηκαν, κάηκαν ζωντανοί, βασανίσθηκαν και αφέθηκαν να αργοπεθαίνουν σε κάθε γωνιά της χώρας. Ένα εκατομμύριο άνθρωποι, 10.000 κάθε μέρα, 400 κάθε ώρα, 7 κάθε λεπτό.....Η χειρότερη γενοκτονία του 20ου αιώνα που δεν άφησε κανέναν κάτοικο της Ρουάντα αμέτοχο, καθώς όλοι ήταν είτε θύματα είτε θύτες και σε κάθε δρόμο, σε κάθε χωράφι, σε κάθε σπίτι κάποιος βασανιζόταν, βιαζόταν και πέθαινε έναν αργό θάνατο εκλιπαρώντας για έλεος που δεν ερχόταν ποτέ...

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

H αρπαγή της γης στην Αφρική





Καθώς οι συνέπειες της κλιματικής αλλαγής γίνονται όλο και πιο αισθητές, οι δυτικές χώρες προσπαθώντας να διασφαλίσουν την  μελλοντική παραγωγή τροφίμων και βιοκαυσίμων, έχουν βρει ένα νέο τρόπο αντιμετώπισης του προβλήματος: τις επενδύσεις στην αγροτική παραγωγή της Αφρικής ή σε απλά ελληνικά την αρπαγή καλλιεργήσιμης γης από αφρικανούς αγρότες  υπό τη μορφή αγοράς ή μίσθωσης  που μπορεί να διαρκεί και εώς 90 χρόνια.

Ξένες κυβερνήσεις, πολυεθνικές εταιρείες και μεγάλα πανεπιστήμια, όπως το Harvard και  το Vanderbilt,  υπό το πρόσχημα αγροτικών επενδύσεων και ερευνών που θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας και θα ενισχύσουν την αγροτική παραγωγή, αγοράζουν ή μισθώνουν τεράστιες εκτάσεις σε διάφορες αφρικανικές χώρες, εκδιώκοντας έτσι εκατοντάδες χιλιάδες μικροκαλλιεργητές από τη γη τους. Από το 2001 μέχρι σήμερα περισσότερα από 560 εκατομμύρια στρέμματα, έκταση δηλαδή ανάλογη της  Βορειοδυτικής Ευρώπης έχουν πουληθεί, νοικιασθεί ή παραχωρηθεί από αφρικανικές χώρες σε πολυεθνικές εταιρείες ή σε κυβερνήσεις και ιδρύματα των δυτικών χωρών με  συμφωνίες δισεκατομμυρίων δολαρίων.  Μόνο στην Ουγκάντα, τα τελευταία 4 χρόνια περίπου 2 εκατομμύρια στρέμματα παραχωρήθηκαν ή ενοικιάσθηκαν σε ξένους επενδυτές.


Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011

Η Δανία της Ινδίας

Αν και τίποτα δεν μας εκπλήσσει πια, το είδαμε και αυτό… Να καταργηθεί η εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας ζήτησε η τρόικα από την κυβέρνηση ή να θεσπιστεί μια δεύτερη Σύμβαση με χαμηλότερες αμοιβές ανάλογα με την περιοχή..  Η κυβέρνηση αντέδρασε δυναμικά όπως πάντα, και ο πρωθυπουργός με την αποφασιστικότητα του μεγάλου ηγέτη δήλωσε πως η Ελλάδα δεν θα γίνει Ινδία… Τώρα δεν ξέρω αν πρέπει να τον πιστέψουμε…. Κατάφερε ήδη να μειώσει τον βασικό μισθό σε 600 ευρώ μικτά για τους νέους κάτω των 25 ετών, και η κατρακύλα συνεχίζεται..
Επειδή λοιπόν οι καιροί είναι πονηροί και τα όχι της κυβέρνησης συνήθως μεταφράζονται σε μεγάλα ναι, κάναμε μια μικρή έρευνα να δούμε τι μας περιμένει…

Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2011

Εσείς θα μείνετε ακόμα σιωπηλοί;

Τελευταία σε ότι και να διαβάσει κανείς, στις συζητήσεις, στα νέα, στα άρθρα, θα καταλάβει πως  κάτι διαφορετικό συμβαίνει στον κόσμο μας. Ενα κύμα αμφισβήτησης και αλλαγής πλανάται στον αέρα.  Ξαφνικά όλα μοιάζουν να μπαίνουν κάτω απο το μικροσκόπιο, και οι πολίτες παρόλες τις ευκαιρίες που έχασαν στο παρελθόν να αντιδράσουν, φαίνεται πως τελικά ξυπνούν από τον λήθαργο τους. Σαν να βγήκαμε ξαφνικά από το μικρόκοσμο μας, σα να συνειδητοποιήσαμε πως ανήκουμε σε μια παγκόσμια κοινότητα και πως όλα τα γεγονότα στον πλανήτη είναι αλληλένδετα και μας επηρεάζουν.

Σήμερα γίνεται όλο και πιο δύσκολο να ξεχωρίσεις τους νικητές από τους χαμένους. Οι ίδιες πολιτικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις που γονάτισαν και εξαθλίωσαν εκατομμύρια ανθρώπους σε χώρες που ήταν πολύ μακριά για να μας απασχολήσουν, τώρα χτυπάνε την δικής μας πόρτα. Η μάλλον δεν χτυπάνε τώρα την πόρτα μας, ήταν πάντα εδώ, αλλά ήμασταν όλοι χαμένοι σε μια πλαστή ευημερία και σε μια ψεύτικη υπόσχεση ασφάλειας και προοπτικής που μας έκανε να κλείνουμε τα μάτια στην ανεπιθύμητη πραγματικότητα.

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Κέρδη στα ερείπια

Ο Πάτρικ είναι ένας νεαρός άνδρας γύρω στα 20, μπορεί και 25, ούτε ο ίδιος γνωρίζει ακριβώς, που προσπαθεί να επιβιώσει σε μια αφρικάνικη πρωτεύουσα. Ψηλός και πολύ αδύνατος, ντυμένος με μια σκισμένη αθλητική μπλούζα και ένα βρόμικο παντελόνι πουλάει πλαστικά ρολόγια στα διερχόμενα αυτοκίνητα. Η ζωή του είναι ένα συνεχές κυνηγητό με την αστυνομία που σε κάθε ευκαιρία θα τον ξυλοκοπήσει και θα του πάρει την πραμάτεια, εάν δεν καταφέρει να δώσει ένα γενναίο ποσοστό από τις πενιχρές του εισπράξεις.  Τα κέρδη του ποικίλουν από το τίποτα μέχρι και 5 ευρώ, αν σταθεί τυχερός και  πουλήσει τουλάχιστον δέκα από τα πλαστικά του ρολόγια. Από τα κέρδη αυτά πρέπει να πληρώσει ένα ποσοστό στον άτυπο αρχηγό του δρόμου που επιτρέπει στον Πάτρικ να "δουλεύει", ένα ακόμα ποσοστό στον προμηθευτή των ρολογιών και τα υπόλοιπα-εάν δεν τον πιάσει η αστυνομία- θα είναι τα κέρδη του. Στη βρώμικη παραγκούπολη που μένει, το σπίτι του είναι ένα σύνολο από λαμαρίνες και ξύλα, το οποίο μοιράζεται μαζί με την θεία του και τα 5 ανήλικα παιδιά της. Όταν βρέχει η στέγη στάζει και τα λύματα των υπερχειλισμένων δρόμων γεμίζουν τον ένα και μοναδικό χώρο του σπιτιού. Εξαιτίας της υγρασίας αλλά και της ρύπανσης από τα καυσόξυλα που καίνε συνεχώς στην γειτονιά του τα παιδιά είναι συνεχώς άρρωστα ενώ τα πενιχρά εισοδήματα της οικογένειας δεν φτάνουν ούτε για φάρμακα αλλά ούτε και για σχολικά δίδακτρα.
Ο Πάτρικ είναι  απλά ένας από τους εκατοντάδες χιλιάδες "αστικούς φτωχούς", του οποίου η οικογένεια αναγκάστηκε να πουλήσει τη γη της όταν ξεκίνησαν να εφαρμόζονται οι πολιτικές της "αγροτικής απελευθέρωσης" των αναπτυσσόμενων χωρών,  όπως τις διαμόρφωνε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου. 

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

Σου αρέσει η Αφρική;

Πριν λίγες μέρες χρειάστηκε να κάνω κάποιες επισκέψεις αρκετά χιλιόμετρα έξω από την Καμπάλα, σε κάποιες κλινικές και σχολεία. Η κίνηση όπως πάντα χαοτική, οι καταρρακτώδεις βροχές των τελευταίων ημερών είχαν καταστρέψει τον δρόμο σε αρκετά σημεία και είχαν δημιουργήσει τεράστια χαντάκια λάσπης. Αναγκαστήκαμε να κόψουμε δρόμο μέσα από τις πιο άθλιες παραγκουπόλεις της πρωτεύουσας και το αυτοκίνητο μετά βίας ξεκολλούσε από τα λύματα των αποχετεύσεων που δημιουργούσαν θολά ρυάκια στη μέση του δρόμου. Ο οδηγός ακροβατούσε ανάμεσα σε παιδιά και λιμνούλες λάσπης και οι υπόλοιποι επιβάτες ιδρώναμε από τη ζέστη με κλειστά παράθυρα για να αποφύγουμε τα βρώμικα νερά και τις μυρωδιές που τα συνόδευαν. Ήμασταν ένα ευχάριστο θέαμα για τον κόσμο που μας κοιτούσε περίεργα και περίμενε να δει αν το αυτοκίνητο των muzungu θα κολλήσει τελικά στη βρωμερή λάσπη ή θα καταφέρει να προχωρήσει. 


Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Οι ελληνες "νεομετανάστες"

Υπάρχει κάτι που δεν μου αρέσει καθόλου στο κλίμα που επικρατεί τελευταία στην Ελλάδα. Βέβαια πολλά είναι αυτά που δεν μου αρέσουν όμως θα σταθώ σε ένα συγκεκριμένο σημείο: την μετανάστευση.
Σίγουρα όλοι θα έχετε ακούσει από φίλους και γνωστούς, να λένε "ψάχνω να φύγω έξω, να πάω στη Γερμανία να πλένω πιάτα, στην Αυστραλία, στη Αμερική, στο Βόρειο Πόλο"....Έπειτα ακούμε τα ΜΜΕ, όπως πάντα με τον γνωστό πανικό να ανακοινώνουν βαρύγδουπα πως χιλιάδες νέοι μεταναστεύουν, η χώρα αιμορραγεί, να παρουσιάζουν τους τεράστιους μισθούς που παίρνει κανείς στο εξωτερικό, να συγκρίνουν τον καφέ στο Παρίσι που κοστίζει 3 ευρώ μπροστά από τη Notre Dame, να παρουσιάζουν μια γη της επαγγελίας μακρυά από τη χρεοκοπημένη Ελλάδα (εδώ να σημειώσω πως επτά χρόνια στο Παρίσι ποτέ δεν θυμάμαι να πλήρωσα στο κέντρο κάτω από 5 ευρώ τον καφέ, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες για τους έλληνες δημοσιογράφους).

Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011

Κυριακάτικες σκέψεις

Τελευταία έχω όλο και περισσότερες δυσκολίες στο να γράψω κάτι σε αυτό το ιστολόγιο. Οχι επειδή δεν υπάρχουν θέματα αλλά ακριβώς επειδή υπάρχουν τόσα πολλά και η πραγματικότητα με ξεπερνάει. Η ζωή δυσκολεύει για τον περισσότερο κόσμο, είτε βρίσκεται στην Ελλάδα είτε στην Αφρκή. Τα μεγέθη αλλάζουν αλλά ο παρονομαστής είναι ένας: η φτώχεια και ο κοινωνικός αποκλεισμός των πιο ευάλωτων κοινωνικών ομάδων.

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

Ας μιλήσουμε για φαγητό!

Συνειδητοποίησα πως σχεδόν 5 μήνες τώρα, σε όσα γράφω για την Ουγκάντα δεν έχω ποτέ μιλήσει για φαγητό. Ίσως ακούγεται οξύμωρο να μιλάμε για φαγητό στην Αφρική καθώς η εικόνα που έχουμε όλοι είναι εκείνη των υποσιτισμένων παιδιών, όμως φαγητό υπάρχει και μάλιστα άφθονο. Άλλωστε όπως έχω πει πολλές φορές το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη τροφίμων αλλά η πρόσβαση σε αυτά. Τελοσπάντων ας μην ξεφεύγω απο το θέμα τώρα, σήμερα θα μιλήσουμε για αφρικανική κουζίνα και όχι για προβλήματα.
Αλήθεια δεν έχετε αναρωτηθεί ποτέ πως είναι η τοπική κουζίνα στην Ουγκάντα? 
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν την περιήγηση μας στον κόσμο της γεύσης και των χρωμάτων, που μόνο στην Αφρική μπορείς να δεις..


Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2011

Hajara....σαν αρχαία τραγωδία...

Την ημέρα που είχα κανονίσει να συναντήσω την πρώτη απο τις τέσερις κυρίες για το θέμα της οικογενειακής βίας, όλα έμοιαζαν εναντίον μου. Μια καταρρακτώδη βροχή είχε ακινητοποιήσει τα αυτοκίνητα και η λάσπη στους δρόμους της Καμπάλας ήταν περισσότερη απο ποτέ. Σκεφτόμουν τι κατάσταση θα επικρατούσε σε εκείνο το υποβαθμισμένο προάστειο  με τις αποχετεύσεις και τους χωματόδρομους  και με έπιανε απελπισία. Οσο πλησιάζαμε και το αυτοκίνητο κολλούσε στην λάσπη προσπαθούσα να αποφύγω το γεμάτο επίκριση βλέμμα του Bernard που γκρίνιαζε καθώς προσπαθούσε να περάσει πάνω απο τεράστιες λακούβες και  χαντάκια χωρίς να σπάσει το ταλαιπωρημένο όχημα μας.
Οταν τελικά έφτασα στη συνάντηση μας, η  Hajara ήταν ήδη εκεί. Το ζεστό της καλωσόρισμα με έκανε να ξεχάσω την ταλαιπωρία και την γκρίνια της διαδρομής.

Δευτέρα 29 Αυγούστου 2011

Τέσσερις γυναίκες...

Στην υποσαχάρια Αφρική τα δικαιώματα των γυναικών είναι ένα θέμα που απαιτεί λεπτούς χειρισμούς. Αυτα που στον δυτικό κόσμο θεωρούνται κεκτημένα εδώ είναι ακόμα υπο συζήτηση. Η Ουγκάντα, όπως και οι περισσότερες χώρες της Ανατολικής Αφρικής (και όχι μόνο) είναι μια βαθειά πατριαρχική κοινωνία. Η πολυγαμία, οι παραδοσιακές πεποθήσεις πως οι γυναίκες αποτελούν "κοινό αγαθό", η "πληρωμή της νύφης"-η  συνήθεια να πληρώνει ο άντρας τον πατέρα ή τον αδερφό της μέλλουσας νύφης ώστε να δώσουν την συγκατάθεση τους- έχει κατα κάποιο τρόπο νομιμοποιήσει την αντρική κυριαρχία: το αρσενικό θέτει τους όρους στις σχέσεις των δύο φύλων και καταφεύγει στην βία αν συναντήσει άρνηση. Η βία κατα των γυναικών στην Ουγκάντα έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας και πάνω απο το 60% του γυναικειου πληθυσμού της χώρας κακοποιείται απο το σύζηγο ή το σύντροφο του. Ομως αύτή η σωματική και σεξουαλική βία δεν εξηγείται μόνο απο τις παραδόσεις της αφρικανικής κοινωνίας: συνδέεται άμεσα με τη φτώχεια και  τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες τις οποίες βιώνουν χιλιάδες γυναίκες. Οι παραδοσιακές πεποιθήσεις απλά διευκολύνουν την κοινωνική ανοχή.

Τετάρτη 24 Αυγούστου 2011

το ναι ή το οχι

Τα τελευταία χρόνια ταξιδεύω συνεχώς στις λεγόμενες "αναπτυσσόμενες" χώρες. Μάλιστα εδω και κάποιους μήνες έχω εγκατασταθεί στην Αφρική και η σχέση μου με την Ευρώπη περιορίζεται στα ενδιάμεσα ταξίδια στην Ελλάδα. Τωρα θα μου πείτε έτσι όπως πάμε και η Ελλάδα σε λίγο καιρό θα χρήζει ανθρωπιστικής βοήθειας, αλλά για την ώρα ανήκουμε ακόμα στον δυτικό κόσμο. Οταν λοιπόν με κάλεσαν ξαφνικά για μια επαγγελματική συνέντευξη στη Στοκχόλμη, χάρηκα πολύ...Οχι τόσο για τη δουλειά, όσο για το γεγονός ότι θα ταξίδευα πάλι σε μια ευρωπαική πρωτεύουσα...Θα έπαιρνα μια αεροπορική εταιρεία χωρίς να σκέφτομαι πότε ήταν η τελευταία φορά που έκαναν σερβις στο αεροπλάνο, θα περπατούσα σε καθαρούς δρόμους, θα έκανα βόλτα σε περιποιημένα πάρκα με διακοσμητικά φυτά και χαμογελαστούς ανθρώπους....

Κυριακή 14 Αυγούστου 2011

Η Αθήνα και εμείς

Τον τελευταίο καιρό όσο και αν προσπαθώ να γράψω τις συνηθισμένες  ιστορίες μου, η καθημερινότητα της  Ελλάδας δεν μου αφήνει πολλά περιθώρια. Βρίσκομαι στην Αθήνα αυτές τις μέρες και ένα αίσθημα μελαγχολίας και θυμού με κυριεύει κάθε φορά που περπατάω στους δρόμους. Παρατηρώ γύρω μου και η πραγματικότητα με συνθλίβει. Ειδικά τώρα τον αύγουστο που η πόλη έχει αδειάσει, η ασχήμια και το κενό μοιάζει πιο έντονο απο ποτέ. Απορώ πως καταφέραμε να καταστρέψουμε την αισθητική μας σε τέτοιο βαθμό ώστε το θέαμα της πόλης μας να μην μας ενοχλεί. Αλήθεια πως δεχτήκαμε τέτοια έκπτωση στη ζωή μας αδιαμαρτύρητα? Γιατί δεν αντισταθήκαμε ποτέ στην ασχήμια και στην εγκατάλειψη και αφήσαμε το βρωμικο χρώμα της πόλης να ποτίσει την υπαρξη μας?

Δευτέρα 8 Αυγούστου 2011

Ιστορίες απο το Αμμάν

Οι αραβικές πόλεις έχουν μια γοητεία. Τα πολύχρωμα σουκ, οι αγορές, τα φωτισμένα τεμένη, οι γυναίκες με τις χρωματιστές μαντήλες, τα μικρά μαγαζάκια με τα μυρωδάτα μπαχαρικά σε ταξιδεύουν σε έναν άλλο κόσμο, εκείνων των παραμυθιών της Ανατολής και της ερήμου. Ομολογώ πως στο Αμμάν άργησα λίγο να ανακαλύψω αυτή τη μαγεία. Σουκ δεν υπήρχαν, τα κτήρια ήταν πέτρινα και σκονισμένα, και η πολυχρωμία μάλλον δεν είναι η λέξη που θα χρησιμοποιούσε κάποιος περιγράφοντας το Αμμάν. Το μόνο χρώμα ήταν εκείνο της κίτρινης σκόνης που σκέπαζε την πρωτεύουσα όταν φυσούσε ο άνεμος της ερήμου.


Κυριακή 31 Ιουλίου 2011

Η Ιορδανία όπως την έζησα...

Ομολογώ πως η Μέση Ανατολή δεν ήταν ποτέ από τους αγαπημένους μου προορισμούς. Για την ακρίβεια, δεν υπήρχε καν στα σχέδια μου να βρεθώ ποτέ προς εκείνη τη μεριά του κόσμου. Όταν λοιπόν μου ανήγγειλαν από την οργάνωση που εργαζόμουν πώς θα με έστελναν τελικά στην Ιορδανία, δεν μπορώ να πω πως ενθουσιάστηκα. Ονειρευόμουν επικίνδυνες αποστολές στην Αφρική,  περιπέτειες στη ζούγκλα της Σρι Λάνκα, και ξαφνικά θα βρισκόμουν στην Ιορδανία. Και τι στο καλό θα έκανα στην Ιορδανία, μια χώρα στη μέση της ερήμου, για την οποία δεν ήξερα και τίποτα… Η μάλλον το μόνο που ήξερα ήταν η ταινία ο Λόρενς της Αραβίας, που ακόμα και αυτή ποτέ δεν είχα καταφέρει να δω ολόκληρη…

Τρίτη 26 Ιουλίου 2011

Μια ιστορία...μέρος δεύτερο

Η ιστορία αυτή είναι λίγο διαφορετική από εκείνες τις οποίες γράφω συνήθως. Ίσως αναρωτηθείτε το λόγο ύπαρξης ενός τέτοιου κειμένου σε ένα ιστολόγιο που λίγο ή πολύ μας ταξιδεύει σε μια αλλιώτικη πραγματικότητα. Όμως και αυτή η ιστορία είναι ένα ταξίδι. Το ταξίδι ενός ανθρώπου που έφυγε από την πατρίδα του όχι γιατί το επέλεξε ο ίδιος, αλλά επειδή αρνήθηκε να πολεμήσει έναν πόλεμο που δεν ήταν δικός του.  Έμαθα το όνομα και την ιστορία του λίγο αργότερα. Μου τα διηγήθηκε ο ίδιος, ήρεμα και πάντα με εκείνο το γέλιο που τότε δεν καταλάβαινα πόση θλίψη έκρυβε από πίσω. Σήμερα νιώθω πως ότι και να γράψω δεν θα καταφέρω ποτέ να μεταφέρω το χαμόγελο του, την καθαρότητα της ψυχής του, την καλοσύνη του και το ταλέντο του σε ένα απλό κείμενο. Επιτρέψτε μου και τη συγκίνηση και ίσως την αδεξιότητα του λόγου μου. Δεν έχω να πω πολλά ούτε να περιγράψω ηρωικά κατορθώματα.  Καμιά φορά οι πιο δύσκολες ιστορίες είναι και οι πιο απλές.

Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

Μια ιστορία, μέρος πρώτο...

Μια μικρή παγωμένη πόλη του βορρά. Σαν πρώτη εντύπωση, μάλλον απογοητεύει. Ο χειμώνας βαρύς, το σκοτάδι πυκνό, οι άνθρωποι στους δρόμους λιγοστοί και η πόλη αφόρητα μελαγχολική και  βαρετή και ας έχει ένα από τα πιο γνωστά πανεπιστήμια της χώρας. Δεν έχει ιστορικό κέντρο, ούτε μεγάλους εμπορικούς δρόμους, ούτε καν εκείνη την γραφική ομορφιά των πόλεων του βορρά που όσο και αν σε μελαγχολούν σου αφήνουν μια γλυκειά προσμονή να επιστρέψεις. Εχει όμως το λιμάνι. Εκεί που κάθε βράδυ τα πλοία διασχίζουν την παγωμένη θάλασσα με προορισμό τις μακρινές χώρες του βορρά. Από το παράθυρο μου παρατηρούσα με τις ώρες αυτά τα πλοία να φεύγουν…τον ήχο της αποβάθρας, τα φώτα που έσπαζαν την παγερή μονοτονία, τα πλοία που διέσχιζαν την σκοτεινή θάλασσα και χάνονταν στον ορίζοντα. Το σούρουπο καθώς το παγωμένο γκρίζο μπλέ του ουρανού έδινε τη θέση του σε ένα βαθύ κόκκινο, τα καράβια μου κρατούσαν συντροφιά. Και τότε τον έβλεπα. Ηταν πάντα εκεί, φορούσε το ίδιο μάυρο παλτό και καθόταν στην ίδια θέση κοιταζοντας τα πλοία, σαν να περίμενε κάτι που δεν θα ερχόταν ποτέ.

Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011

Ο Βορράς...

Είναι ένα περίεργο συναίσθημα να επισκέπτεσαι τόπους ανθρώπινης τραγωδίας. Κοιτάς γύρω σου, βλέπεις τα καταπράσινα χωράφια, τις στρογγυλές καλύβες με τις ψάθινες στέγες, τα παιδιά που παίζουν ξυπόλητα...Παρατηρείς τις γυναίκες με τα πολύχρωμα φορέματα και τα μωρά δεμένα στις πλάτες, τους αντρες που σκάβουν τα χωράφια τους,τους μαθητές που γυρίζουν απο το σχολείο γελώντας και τρέχοντας...Και όμως, σε αυτά τα παιδιά η ζωή έχει δείξει το χειρότερο και πιο άγριο πρόσωπο της:  έχουν δει τους γονείς και τους φίλους τους να καίγονται ζωντανοί στις καλύβες τους, έχουν δεί τις αδερφές τους να βιάζονται και κομματιάζονται απο τις μανσέτες, έχουν υποχρεωθεί και τα ίδια να γίνουν αντάρτες και να σκοτώσουν για να ζήσουν...

Οι αριθμοί του πολέμου στη Β. Ουγκάντα είναι τρομακτικοί: 100.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν, 60.000 παιδιά απήχθησαν και υποχρεώθηκαν να γίνουν στρατιώτες, 40.000 παιδιά περπατούσαν κάθε νύχτα χιλιόμετρα για να βρούν καταφύγιο στην πόλη του Γκούλου με την ελπίδα ότι οι αντάρτες δεν θα επιτεθούν εκεί, 2.000.000 άνθρωποι μεταφέρθηκαν βίαια απο την κυβέρνηση σε άθλιους προσφυγικούς καταυλισμούς όπου η αρρώστια, οι βιασμοί και ο εξευτελισμός ήταν σε καθημερινή βάση...
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...