Τα μονοπάτια της μητρότητας

Προτού διαβάσετε προειδοποιώ: ακολουθεί μαμαδίστικη ανάρτηση, απο αυτές που σπάνια εως καθόλου θα βρείτε σε αυτό το ιστολόγιο. Επειδή όμως βρίσκομαι σε φάση εσωτερικής αναζήτησης-με πιθανή αλλαγή χώρας στον ορίζοντα, δουλειάς, σπιτιού κλπ κλπ, και εχω και διάθεση εξομολόγησης, το ιστολόγιο βαδίζει σε φιλοσοφικό-προσωπικά μονοπάτια. Μπορείς να τα πείς και αμπελοφιλοσοφίες, πάλι δίκιο θα έχεις...

Οσοι με ξέρουν -και φροντίζουν να μου το λένε σε κάθε ευκαιρία-θα θυμούνται πως τα τελευταία χρόνια το να αποκτήσω παιδί μου είχε γίνει εμμονή. Αν και δεν φημίζομαι για την λατρεία μου στα παιδιά- του στυλ να παθαίνω παράκρουση όταν βλέπω μωρό κλπ-ήθελα διακαώς να "γίνω μάνα". Ισως είχε αρχίσει να χτυπάει και το καμπανάκι των 30+, ξέρω γω.

Τότε σκεφτόμουν πως όλα είναι εύκολα, πως θα είμαι μια σουπερ ουαου έγκυος, ντυμένη με κομψά ρούχα και χαριτωμένη κοιλίτσα όπου γαλήνια και χαμογελαστή θα περιμένω το αγγελούδι μου...Το οποίο αγγελούδι φυσικά θα με ακολουθούσε παντού διότι εγώ θα δούλευα αμέσως, θα το έδενα στην πλάτη σαν τις αφρικανές μάνες και θα το ξεχνούσα εκεί...Περισσότερες λεπτομέρειες δεν με είχαν απασχολήσει....

Οι σκέψεις της βροχής

-Δεν σου αρέσει η Μπανγκόκ; μα γιατί;

Τελευταία αυτό το ακούω συχνά. Τόσο συχνά που αποφάσισα να αφήσω τις σοβαρές αναλύσεις και να αφιερώσω μια ανάρτηση στο θέμα.  Θα μου πείτε τώρα και τι μας νοιάζει εμάς. Σωστό και αυτό. Ελα όμως που κάπου πρέπει να τα πω και εγώ..Και αφού δεν έχω με ποιον, θα τα γράψω στο μπλογκ...Ίσως τελικά αν αποτυπώσω τις σκέψεις μου κάπου, βρω και την άκρη...

Το σκεφτόμουν έντονα σήμερα καθώς προσπαθούσα να διασχίσω τους πλημμυρισμένους δρόμους και να φτάσω σπίτι μου. Ο κεντρικός δρόμος είχε μετατραπεί σε χείμαρρο λάσπης και νερού και κάθε προσπάθεια να περάσεις το πεζοδρόμιο ισοδυναμούσε με μπάνιο στα καφέ νερά όπου ποντίκια και κατσαρίδες έτρεχαν πανικόβλητα να κρυφτούν. Βουτουσα με αποφασιστικότητα το πόδι στο νεοσύστατο ποτάμι και  βούλιαζα μέχρι το γόνατο. Λίγα μέτρα, και παρακάτω το ίδιο σκηνικό.

Στο mp3 μου το αγγλόφωνο  radio Bangkok έπαιζε σε απαλή jazz  κάτι σαν  rain rain beautiful rain το οποίο ταίριαξε απόλυτα με την μαύρη BMW που ξαφνικά ανέπτυξε ταχύτητα και έβρεξε όλους όσους προσπαθούσαμε να διασχίσουμε το "ποτάμι". Τελικά οι "καγκουρες" δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Yπάρχει και η ασιατική εκδοχή τους.

Η ιδιωτικοποίηση του νερού στην Αφρική

Πολύ λόγος γίνεται τελευταία για τις επερχόμενες ιδιωτικοποιήσεις στην Ελλάδα και τα επιχειρήματα που ακούγονται απο όλες τις πλευρές μάλλον μπερδεύουν αντι να φωτίζουν την κατάσταση.

 Επειδή πρόκειται για θέμα αρκετά πολύπλοκο, η σωστή ενημέρωση και η ψύχραιμη ανάλυση των δεδομένων είναι απαραίτητη.

Επέλεξα λοιπόν να αναλύσω μια από τις πιο αμφιλεγόμενες ιδιωτικοποιήσεις παγκοσμίως, αυτή των κρατικών δικτύων ύδρευσης.

Για λόγους οικονομίας χώρου, θα αναλύσω το θέμα σε 3 συνέχειες. Στο πρώτο μέρος θα δώσω κάποια γενικά στοιχεία και θα εξετάσω την περίπτωση της Αφρικής.

Στο δεύτερο μέρος θα ακολουθήσει η ανάλυση των ιδιωτικοποιήσεων του νερού στην Ασία και στο τρίτο μέρος θα δούμε την περίπτωση της Ευρώπης και των ΗΠΑ.

Παγκοσμίως η ιδιωτική αγορά του νερού (δεν αναφέρομαι στη βιομηχανία εμφιαλωμένου νερού αλλά στην ύδρευση) είναι σχετικά μικρή. Το 2011 μόνο το 12% της ύδρευσης σε παγκόσμια κλίμακα ανήκε σε ιδιωτικά χέρια με βάση στατιστικά στοιχεία από το Διεθνές Βιβλίο Νερού (Annual Water Yearbook).

Η επιλογή δική μας, όπως και το τίμημα...

Έχω καιρό να γράψω στο μπλογκ και η αποχή αυτή δεν είναι τυχαία. Ο λόγος που απέχω είναι γιατί τελευταία όλοι φωνάζουν. Φωνές, μίσος, ύβρεις και ξεφτιλα. Σε όλα αυτά λοιπόν νιώθω πως δεν έχω κάτι να πω.

Στις τελευταίες μου αναρτήσεις για το μεταναστευτικό, έμεινα έκπληκτη με την αμάθεια και τον φανατισμό κάποιων-οχι της πλειοψηφίας αλλά δυστυχώς πολύ περισσότερων από όσο φαντάζεται κάνεις. Και εκεί συνειδητοποίησα πως η λογική, έχει εγκαταλείψει την χώρα μας εδώ και πολύ καιρό...

Για να τελειώνουμε με αυτό το θέμα. Η ελληνική κοινωνία εκφασίζεται ραγδαία. Οι περισσότεροι κοιτανε αμέτοχοι, κάποιοι αμήχανα, άλλοι χαιρέκακα και άλλοι απλά λένε τι με νοιάζει εμένα κ προσπαθούν να φύγουν με όποιον τρόπο μπορούν...

Ε λοιπόν όχι, δεν θεωρώ την κρίση υπεύθυνη γι’αυτό. Η κρίση ήταν η αφορμή να βγουν στην επιφάνεια τα ποταπά ένστικτα μιας μερίδας των Ελλήνων. Πως αυτή η μερίδα λοιπόν βρέθηκε να κυριαρχήσει σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας, νομίζω είναι κάτι που αξίζει ειδική ανάλυση.