Τα μονοπάτια της μητρότητας

Προτού διαβάσετε προειδοποιώ: ακολουθεί μαμαδίστικη ανάρτηση, απο αυτές που σπάνια εως καθόλου θα βρείτε σε αυτό το ιστολόγιο. Επειδή όμως βρίσκομαι σε φάση εσωτερικής αναζήτησης-με πιθανή αλλαγή χώρας στον ορίζοντα, δουλειάς, σπιτιού κλπ κλπ, και εχω και διάθεση εξομολόγησης, το ιστολόγιο βαδίζει σε φιλοσοφικό-προσωπικά μονοπάτια. Μπορείς να τα πείς και αμπελοφιλοσοφίες, πάλι δίκιο θα έχεις...

Οσοι με ξέρουν -και φροντίζουν να μου το λένε σε κάθε ευκαιρία-θα θυμούνται πως τα τελευταία χρόνια το να αποκτήσω παιδί μου είχε γίνει εμμονή. Αν και δεν φημίζομαι για την λατρεία μου στα παιδιά- του στυλ να παθαίνω παράκρουση όταν βλέπω μωρό κλπ-ήθελα διακαώς να "γίνω μάνα". Ισως είχε αρχίσει να χτυπάει και το καμπανάκι των 30+, ξέρω γω.

Τότε σκεφτόμουν πως όλα είναι εύκολα, πως θα είμαι μια σουπερ ουαου έγκυος, ντυμένη με κομψά ρούχα και χαριτωμένη κοιλίτσα όπου γαλήνια και χαμογελαστή θα περιμένω το αγγελούδι μου...Το οποίο αγγελούδι φυσικά θα με ακολουθούσε παντού διότι εγώ θα δούλευα αμέσως, θα το έδενα στην πλάτη σαν τις αφρικανές μάνες και θα το ξεχνούσα εκεί...Περισσότερες λεπτομέρειες δεν με είχαν απασχολήσει....

Δεν θα πω πολλά αλλά η εγκυμοσύνη μόνο χαμόγελα, γαλήνη και χαριτωμένη κοιλίτσα δεν είχε..Αντιθέτως είδα τον εαυτό μου να πιάνει τα 85+ κιλά (απο τα 54) και κάπου εκεί δεν ξανανέβηκα σε ζυγαριά..Και ενώ πάλευα να συμφιλιωθώ με την εικόνα μου- χωρίς να το καταφέρω ποτέ- ήρθαν οι κρίσεις πανικού, οι μαίες στη Δανία με το γεμάτο απέχθεια βλέμμα κάθε  φορά που ψέλιζα τη λέξη επισκληρίδιο, οι 26 ώρες τοκετού χωρίς καμία ιατρική ή φαρμακευτική βοήθεια όπως ορίζει το δανέζικο πρωτόκολλο και  έδεσε το πράγμα...

Και δύο μέρες μετά επιστρέφω με το αγγελούδι στο σπίτι, και εκεί αρχίζει η άλλη πίστα, η δύσκολη.

Δεν θα μιλήσω για ξενύχτια και  θηλασμούς διότι για κάποιο λόγο όλα αυτά ήταν εύκολα για μένα και δεν με κούρασαν ποτέ.

 Το δύσκολο, ήταν και είναι ακόμα και ας έχουν περάσει 3,5 χρόνια απο τότε, η μητρότητα η ίδια.

Δεν έχει τόσο να κάνει με την αλλαγή που συντελείται στη ζωή σου, όσο με τον τρόπο που βλέπεις πλέον τον εαυτό σου.

Αυτή η μάχη να συμφιλιωθώ με τα νέα δεδομένα, να πείσω τον εαυτό μου ότι είμαι η ίδια αλλά να μην μπορώ να ταυτιστώ με το πρόσωπο που έβλεπα στον καθρέφτη. Να προσπαθώ να αγγίξω ένα ιδεατό πρότυπο του πως πρέπει να είμαι και όταν δεν τα κατάφερνα να νιώθω ανεπαρκής. Αυτό το πρωτόγνωρο για μένα συναίσθημα πως τώρα σκέφτομαι κάποιον άλλο πάνω απο τον εαυτό μου.

Μα πάνω απο όλα αυτή η ευθύνη που έχεις πλέον.  Αυτός ο φόβος που σε παραλύει και κάνει το μυαλό σου να μουδιάζει, όπου όλα μοιάζουν απειλές και το αρχέγονο συναίσθημα της μητρικής προστασίας σε κατακλύζει. Αυτή η ευθύνη ήταν και είναι ακόμα το πιο δύσκολο κομμάτι.

Ωρες που λέω  αυτό το αίσθημα της ευθύνης δεν το θέλω, δεν το αντέχω, με ξεπερνάει και με λυγίζει και ώρες που νιώθω παντοδύναμη ακριβώς επειδή είμαι υπ-εύθυνη....

Η πρώτη κερδισμένη μάχη ήταν να χάσω τα 30+ επιπλέον κιλά. Ναι, κάτι τόσο ποταπό και ματαιόδοξο που όμως όταν έγινε, μου έδωσε πίσω αυτό που μου ανήκε.

Οχι, ποτέ δεν συμβιβάστηκα με την ιδέα πως  θα αλλάξω. Δεν ήθελα να αλλάξω.  Γιατί αν γινόμουν κάτι άλλο θα ήμουν ψεύτικη και αν είχα δώσει μια υπόσχεση στον εαυτό μου αυτό ήταν να μην τον προδώσω ποτέ. Αν προδώσεις τον εαυτό σου, τότε θα προδώσεις και όσους σε αγαπάνε και αγαπάς. Απλά μαθηματικά.

Η πρώτη χαμένη μάχη ήταν η επιστροφή στην ενεργή δράση. Πήρε χρόνο και πέρασε απο πολλά στάδια. Πέρασε απο στιγμές που πίστεψα πραγματικά πως η ζωή μου θα είναι για πάντα μια λερωμένη πάνα. Πως πλέον δεν θα με λένε με το όνομα μου αλλά θα με ξέρουν ως τη μαμά του γιού μου. Δεν έκανα φίλες μαμάδες (πλην μιας εξαίρεσης), δεν ένιωσα ποτέ να ταυτίζομαι μαζί τους, δεν ρωτούσα ποτέ στις παιδικές χαρές αν τα δικά τους έτρωγαν, αν περπατούσαν, αν μιλούσαν...Οχι ότι ντρεπόμουν απλά δεν με ενδιέφερε  αν ο Κωστάκης ή η Ελενίτσα έτρωγαν τα βιολογικά τους κολοκύθια.

Ο μεγαλύτερος φόβος μου ήταν πως η μητρότητα θα με περιορίσει. Θα με αλλάξει και θα με μεταμορφώσει σε κάτι που δεν είμαι. Και όντως σε αλλάζει γιατί σε πάει σε απάτητα μονοπάτια. Και εκεί είσαι μόνος αντιμέτωπος με τον εαυτό σου, τους φόβους σου, τα λάθη σου. Όμως δεν σε μεταμορφώνει, δεν σε κάνει τίποτα απο ότι δεν είσαι ήδη. Και σε περιορίζει στον βαθμό που εσύ το επιτρέπεις.

Οι γονείς μας και το περιβάλλον μας επηρεάζει και συχνά ορίζει τις ζωές μας. Πάντοτε σε ότι και να κάνουμε θα κουβαλάμε μέσα μας την μητέρα μας και τον πατέρα μας. Οι παραλείψεις τους θα μας στοιχειώνουν, η αγάπη τους όμως θα καλύπτει τα κενά και θα χτίζει τις γέφυρες όταν γκρεμίζονται. Η μητρότητα είναι υπέροχη αλλά είναι κάτι που το μαθαίνεις ζώντας το.

Για μένα ήταν μια τελείως εσωτερική διεργασία, κάτι που χρειάστηκε να εξοικειωθώ με τον καιρό. Να το συνηθίσω και να το δεχτώ. Δεν ήταν μια αυτόματη διαδικασία είναι μια καθημερινή μάχη που κάποιες φορές χάνεις και κάποιες κερδίζεις. 

Δυστυχώς εδώ δεν υπάρχουν εύκολες πίστες.

Στις όχθες της λίμνης Κίβου, στα σύνορα Ρουάντα και Κονκό