Long you live and high you fly

And smiles you"ll give and tears you"ll cry

And all you touch and all you see

Is all your life will ever be




Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

Μια βόλτα στην Αθήνα

Σήμερα συμπληρώνω 3 εβδομάδες στην Αθήνα. Δυσκολεύομαι να γράψω, δεν ξέρω τι να πω, θα έλεγε κανείς πως έχω στερέψει από ιδέες..Σπάνια μου συμβαίνει αυτό και όταν συμβεί συμπίπτει πάντοτε με τον ερχομό μου στην Ελλάδα..Δεν θέλω να πιστεύω πως ευθύνεται η πόλη μου για αυτή την "ανυδρία". Έχω ζήσει σε πόλεις που ήταν σε πολύ χειρότερη κατάσταση από την Αθήνα σε συνθήκες που σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να συγκριθούν με ότι βιώνουμε στη χώρα μας. Όμως κατά κάποιο τρόπο αυτό δεν με άγγιζε ποτέ. Ίσως γιατί ένιωθα πως δεν με αφορούσε, ίσως γιατί δεν ήταν η δική μου ιστορία.
Στην Αθήνα είναι διαφορετικά. Παρόλο που δεν μένω πια εδώ και είμαι πλέον επισκέπτης νιώθω το γκρίζο της πόλης να με παρασύρει. Ίσως επειδή όσο και αν θεωρώ τον εαυτό μου πολίτη του κόσμου, βαθιά μέσα μου οι δεσμοί μου με την Ελλάδα παραμένουν αμετάβλητοι. Και ναι, με στεναχωρεί αυτό που βλέπω και με επηρεάζει όσο και να μη θέλω να το παραδεχτώ..

Πριν λίγες μέρες αποφάσισα να κάνω μια μεγάλη βόλτα στο κέντρο της Αθήνας. Η ιδέα ήταν να περπατήσω όλο το ιστορικό κέντρο και έπειτα να συνεχίσω στις πιο γκετοποιημένες περιοχές της πρωτεύουσας, και να "δω" την πόλη μέσα από το φωτογραφικό μου φακό.
Τελικά άφησα την φωτογραφική μηχανή για την επόμενη φορά και κατέβηκα. Ήθελα να δω τις αλλαγές που έχει επιφέρει η "κρίση" στο κέντρο της Αθήνας. Μάλλον ουτοπικό, καθώς οι ριζικές αλλαγές που φέρνει μια κοινωνική κρίση δεν είναι  ορατές με γυμνό μάτι. Στα κλειστά καταστήματα και στους αστέγους θα δεις τη μια όψη του δράματος-την εύκολη- το αληθινό πρόσωπο όμως, αυτό που διαλύει τον κοινωνικό ιστό και φέρνει απόγνωση και καταστροφή θα το βρεις μόνο πίσω από τις κλειστές πόρτες των σπιτιών.

Περπατώντας λοιπόν στο κέντρο της Αθήνας, αντιμετώπισα την συνηθισμένη εικόνα παρακμής, μια εικόνα που θυμάμαι εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Σαφώς η κίνηση ήταν  λιγότερη και τα ενοικιαστήρια στα εμπορικά του κέντρου περισσότερα. Το ίδιο όμως βλοσυρό βλέμμα, το ίδιο βιαστικό βήμα και δυστυχώς η ίδια αγένεια στους ανθρώπους.
Κάποιοι Αφρικανοί άπλωναν την πραμάτεια τους στα βρώμικα πεζοδρόμια με τις μαυρισμένες πλάκες, και οι ασιάτες πουλούσαν ομπρέλες και πλαστικά παιχνίδια ρίχνοντας βιαστικές ματιές γύρω τους.
 Όσο προχωρούσα στο κέντρο η πόλη απλωνόταν μπροστά μου μέσα στη συνηθισμένη της γύμνια. Δεν ξέρω αν υπήρξε ποτέ δήμαρχος που να την αγάπησε, αλλά σίγουρα δεν υπήρξε ποτέ δήμαρχος που να ενδιαφέρθηκε να την βελτιώσει. Το κέντρο μάλλον λειτουργούσε ως ένα τεράστιο  χωνευτήρι, στο οποίο πετούσαμε μέσα ότι δεν θέλαμε να βλέπουμε: ανεπιθύμητους ξένους, τοξικομανείς, αστέγους, ότι η πολιτεία πίστευε πως αν δεν το βλέπει θα εξαφανιστεί.. Μόνο που δεν εξαφανιζόταν ποτέ, αντιθέτως διογκωνόταν και διεκδικούσε αυτά που το κράτος αρνήθηκε να δώσει...

Παρατηρώ γύρω μου κάποιους ανθρώπους να σκαλίζουν με ξύλα τα σκουπίδια και άλλους να σπρώχνουν καροτσάκια φορτωμένα με χαρτόκουτα και κιβώτια. Οι περισσότεροι μοιάζουν να είναι από κάποια χώρα της Κεντρικής Ασίας..Είναι άραγε και αυτό ένα δείγμα της κρίσης ή είναι απλά το αποτέλεσμα της αδιαφορίας και της κοντόφθαλμης πολιτικής του ελληνικού κράτους απέναντι στο θέμα των μεταναστών; Δεν έχει και τόση σημασία η απάντηση καθώς πλέον έχουμε μάθει όλα να τα αποδίδουμε στην κρίση και να ξεχνάμε πως πρόκειται για χρόνια προβλήματα και όχι για χθεσινά.

Καθώς κατεβαίνω την Ερμού, περνάω το Μοναστηράκι και κατευθύνομαι στις λιγότερο "τουριστικές" γειτονιές, μετράω τα μικρά εμπορικά καταστήματα που έχουν κλείσει. Μου φαίνεται πως τα ενοικιαστήρια στα βρώμικα ρολά με τα γκράφιτι είναι κάπως περισσότερα. Δεν με εκπλήσσει. Αναρωτιέμαι πως επιβίωναν τόσα χρόνια. Ένα τέτοιο σχήμα με δεκάδες μικρομάγαζα δεν ήταν ποτέ βιώσιμο οικονομικά. Από τη μια η ευκολία με την οποία οι τράπεζες έδιναν τα  δάνεια σε επιχειρήσεις που φαίνονταν από την αρχή χωρίς προοπτική και από την άλλη η λογική του να γίνουμε τα αφεντικά του εαυτού μας ενέτεινε το φαινόμενο..Και μετά ήρθε η κρίση...

Διασχίζω μια κεντρική πλατεία με ένα άθλιο παρκάκι στη μέση..λίγα θλιβερά δέντρα και βρώμικα μαρμάρινα παγκάκια..σκουπίδια και ακαθαρσίες σκύλων στις πλάκες του δρόμου. Στο παρκάκι αυτό ανθρώπινες σκιές περιφέρονται..Το θυμάμαι αυτό το μέρος..Κάποτε, πριν πολλά χρόνια, είχα συμμετάσχει σε ένα πρόγραμμα στήριξης τοξικομανών ..Ανταλλάσσαμε σύριγγες, μοιράζαμε προφυλακτικά και ενημερώναμε για τις μεταδιδόμενες ασθένειες...Και τότε και τώρα οι ίδιες ανθρώπινες σκιές, το ίδιο κενό βλέμμα, το απόλυτο τίποτα..Ο χρόνος έχει μείνει κενός, τίποτα δεν έχει αλλάξει...

Αλήθεια τι πήγε στραβά σε αυτή τη χώρα; Γιατί ο λαός μας παρέμεινε κοινωνικά ανώριμος και απαίδευτος (όχι αμόρφωτος, απαίδευτος) ώστε αυτές τις εικόνες να τις ανεχόμαστε; Ακόμα και σήμερα που η κατάσταση έχει δυσκολέψει τόσο πολύ, κοιτάμε πάλι το αποτέλεσμα και όχι τις αιτίες.  

Η ιστορία του τόπου μας τα τελευταία 50 χρόνια θα μπορούσε ίσως να εξηγήσει κάπως την τωρινή κατάσταση..Τα ελαττώματα του λαού μας διογκώθηκαν, καλλιεργήθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν ως άλλοθι. Όμως και πάλι αυτό δεν αναιρεί τις ευθύνες.
Θυμάμαι αμυδρά τη δεκαετία του 80..Νομίζω πως τότε μπήκαν τα θεμέλια της σημερινής αθλιότητας. Μέσα στην επίπλαστη ευδαιμονία και στη δίψα να φτάσουμε τους "Ευρωπαίους" (κάτι που χρόνια πολιτικής και κοινωνικής καταπίεσης μας είχαν στερήσει) έγιναν τρομερά λάθη. Δημιουργήθηκε μια "μεσαία" τάξη χωρίς κανένα ουσιαστικό υπόβαθρο. Μια τάξη που φτιάχτηκε από τις επιδοτήσεις της δεκαετίας του 80, χωρίς να έχει δουλέψει ποτέ για να αναρριχηθεί οικονομικά και πολιτικά, χωρίς ουσιαστική παιδεία και αισθητική.
Αυτή η τεχνητή μεσαία τάξη, έγινε καθεστώς αναπτύχθηκε, επέβαλλε την αισθητική της, γέννησε όμοιους της πολιτικούς, επιχειρηματίες, δημοσιογράφους. Η δεκαετία του 90 ήταν η εποχή της δόξας της. Ιδιωτική τηλεόραση, επιχειρηματικές φούσκες, ξανθιές τηλεπαρουσιάστριες, άθλιες τραγουδίστριες, πωλήσεις πολυτελών αυτοκινήτων, παράνομα κέντρα διασκέδασης..

Όλοι ζούσαν σα να μην υπήρχε τέλος σε αυτή την φούσκα...Ένα άθλιο κομμάτι της κοινωνίας που ήξερε να χαϊδεύει τα αυτιά του λαού, να του λέει αυτό που θέλει να ακούσει και να έχει επιστρατεύσει όλους τους κοινωνικούς μηχανισμούς για να το πετύχει...Και ένας ναρκισσιστικός λαός που ομφαλοσκοπούσε, κολακευόταν και χειροκροτούσε...



Οπότε δεν ξέρω και αν υπάρχει κάποια λύση. Πιστεύω πως η δική μου γενιά, εκείνη των 35-40 δεν μπορεί να φέρει την λύση. Δεν έφερε τα προβλήματα αλλά τα άφησε να συμβούν και τώρα τρέχει να ξεφύγει. 
Θέλω να πιστεύω πως οι αυριανοί εικοσάρηδες και τριαντάρηδες, η επόμενη γενιά, εκείνη που δεν θα έχει μεγαλώσει μέσα στην φούσκα της δεκαετίας του 90, κρατάει και τα κλειδιά της ελευθερίας. Αρκεί το σύστημα και εμείς οι ίδιοι να μην δηλητηριάσουμε το μυαλό και την ψυχή τους.



6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δεν πιστεύω οτι η επομενη γενιά θα φέρει τη λύση. Θα σηκώσει το βάρος, αλλά δε θα φερει κάτι καιρουργιό, γιατί δεν την αφήνουν οι προηγούμενες γενιές να "αναπνεύσει" να ανοίξει το μυαλό.

Δυστυχώς η σαπίλα, αν φύγει ποτέ, θα αργήσει να ξεμυρίσει.

Ναι, βλέπω την κατάσταση πιο απαισιόδοξα από ποτέ, αλλά όσες ευκαιρίες και να δώσει η κρίση για ενδοσκόπηση και ριζική αλλάγή, δε θα αλλάξει τίποτα, γιατί ολοι οι βολεμένοι έλληνες, δε θέλουμε να αλλάξει.

Δε θα επεκταθώ. Το άρθρο σου στα βασικότερα σημεία με βρίσκει σύμφωνη.

Θα σου κρατήσω κακία όμως που δεν με πήρες να κάνουμε μαζί αυ΄τη την βόλτα στο, κατα τα άλλα πάντα αγαπημένο μου, κέντρο.

Σίσσυ

puccarina είπε...

Το κείμενο σου το διάβασα λέξη προς λέξη δύο φορές κιόλας! Το να σου γράψω πόσο μου άρεσε ίσως να ήταν οξύμωρο σε σχέση με το αντικειμενό του. Θα σου γράψω μόνο πόσες αλήθειες βρήκα μέσα του που ακόμα και τώρα που σαν λαός παραπαίουμε δεν λέμε να τις παραδεχτούμε...

Fran είπε...

Αχ Σισσυ δυστυχως η κριση θα λειτουργούσε θετικά αν είχαμε παιδεία και κοινωνική ωριμότητα..Πάσχουμε και στα δύο..Ομως ελπίζω στις επόμενες γενιές..Το πιστεύω, θα κολυμπήσουν στα βαθιά και θα τα καταφέρουν. Εχω πίστη στο μέλλον.
Λοιπόν θα έρθεις στην επόμενη βόλτα για φωτογραφίες?

Ιωάννα μου ευχαριστώ..μακάρι να παραδεχόμασταν κάποια λάθη, κάποιες αλήθειες αλλα δυστυχώς έχουμε δρόμο ακόμα..Γι αυτό τελικά η ελπίδα βρίσκεται στο μέλλον.. Συνήθως ο μαθητής ξεπερνάει τον δάσκαλο..

Στεφανια είπε...

Ξεκινωντας να διαβαζω το κειμενο, σταματησα στο σημειο που αρχιζε η περιγραφη της καταστασης.. δεν ηθελα να συνεχισω , φοβομουν να διαβασω αυτο που δυστυχως ηξερα,: μια παρακμη που βγαζει η Αθηνα.Την παρακμη που δεν της αξιζει αλλα την αφησαμε ολοι να τη ζησει.. Καθε φορα που κατεβαινω στο κεντρο, στη Δωρου, στη Ομονοια, το θεαμα ειναι επιεικως αθλιο. Βρωμαει παντου κατρουληλα...Ναι φταιμε που δεν νοιαζομαστε, ειναι ομως εγκληματιες οι πολιτικοι για το θεαμα αυτο σε μια τετοια πολη με μια απιστευτη ιστορια.

Irene είπε...

Σε παρακολουθώ καιρό τώρα και πάντα με βρίσκεις σύμφωνη, ασπάζομαι τις απόψεις σου και θαυμάζω την δυνατότητα που έχεις να ταξιδεύεις και να γνωρίζεις απο κοντά διαφορετικούς πολιτισμούς και διαφορετικά μήκη και πλάτη σε αυτόν τον πλανήτη. Είμαι λίγο πιο αισιόδοξη όμως και ευελπιστώ πως μέσα από αυτή την συγκυρία, όλοι θα αναζητήσουμε ξανά αυτά που κάποτε θεωρούσαμε δεδομένο στην πραγματικότητά μας...όπως να αφήνω τα κλειδιά στην πόρτα, να παίζουμε με τα άλλα παιδιά μέχρι αργά στις αλάνες και τόσα άλλα που τώρα απλά φαντάζουν εικόνες από ένα ξεχασμένο παρελθόν...Ανήκω και γω στη γενιά άνω των 35-40 και λυπάμαι για την κατάντια μας. Ομως δεν είναι αργά...Είναι πια η στιγμή να "φιλτράρουμε" και να "ξεκαθαρίσουμε" αυτά που θέλουμε να ορίζουνε την δική μας ζωή και πραγματικότητα και δεν δέχομαι οτι πάντα φταίει κάποιος άλλος. Είναι ώρα όλοι μας να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να αναζητήσουμε στην ψυχή μας και στην καρδιά μας,τί είδους μέλλον θέλουμε να δώσουμε στα παιδιά μας...Fran σου εύχομαι πάντα να είσαι αυθεντική όπως είσαι...Θα σε παρακολουθώ ανελλειπώς! Ειρήνη

Fran είπε...

Ειρηνη ευχαριστω. Η δυνατοτητα να ταξιδευεις ερχεται με ενα τιμημα, οχι παντα μικρο...Αισιοδοξια..Λοιπον εχω αισιοδοξια οτι τα πραγματα μπορουν να αλλαξουν..Ειμαι ομως απαισιοδοξη για το αν θα μας αφησουν τελικα..Τις τελευταιες μερες βιωνουμε μια πρωτοφανη δικτατορια...Για να δουμε..

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...