Τα πρόσωπα της Ουγκάντα, φωτογραφίες και κείμενα..

Ξημερώνει...Ο ουρανός φωτίζεται και το βαθύ μπλε χρώμα δίνει τη θέση του στο μοβ..Μέσα από τα σύννεφα οι πρώτες αχτίδες του ήλιου βάφουν τον ορίζοντα ένα βαθύ κόκκινο που σύντομα θα γίνει ένα φωτεινό πορτοκαλί. Αν κοιτάξεις ψηλά θα δεις να διαγράφονται στο πρωινό φως οι  σκιές από τα αφρικάνικα γεράκια και τα μαύρα ibis.

Καθώς η μέρα χαράζει, οι περίεργες κραυγές από τα μεγάλα ibis μπερδεύονται με τα τιτιβίσματα των πουλιών και τις φωνές του κόκορα..Ένα μονότονο βουητό ακούγεται απο  τα νερά του Λευκού Νείλου...Ήδη οι πρώτοι ψαράδες έχουν κατέβει στο ποτάμι και ετοιμάζουν τα δίκτυα τους..

Οι γυναίκες έχουν ανοίξει τις μικρές καλύβες τους και σκπυπίζουν τα κατώφλια. Ο κόσμος είναι έξω, άλλοι με τα πόδια, άλλοι με ποδήλατα, παιδιά τρέχουν ή  ετοιμάζονται για το σχολείο και ο δρόμος βάφεται ροζ και γαλάζιος από το τσούρμο των μαθητών που ξεχύνεται στο χωματόδρομο....Παρακάτω οι πρώτοι πάγκοι έχουν στηθεί: λίγες ντομάτες, μερικά λάχανα, πράσινες μπανάνες περιμένουν τους πρώτους αγοραστές..

Η Αφρική είναι τόπος μαγικός. Και πως να μην είναι άλλωστε...Εδώ η ζωή είναι ταπεινή και μεγαλειώδης συνάμα..Ξεκινάει με το πρώτο φως της ημέρας και συνεχίζεται μέχρι να πέσει το σκοτάδι..Χωρίς αυτά που εμείς θεωρούμε δεδομένα, όπου το φαγητό-όταν υπάρχει- ψήνεται σε καυσόξυλα και το καθαρό νερό είναι πολυτέλεια..

Όταν κοιτάζω γύρω μου δεν μπορώ παρα να σταθώ με δέος..Νιώθω ασήμαντη μπροστά στο θαύμα της ζωής, μπροστά στην τραγωδία της ανθρώπινης ύπαρξης αλλά και στο μεγαλείο της...

Όταν βλέπω τα παιδιά να κρατάνε σφιχτά στα χεράκια τους τα παπουτσάκια που κάποιος τους χάρισε αντί να τα φοράνε..Ο μεγαλύτερος τους θησαυρός, που ίσως δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσουν ξανά..

Όταν βλέπω τις μητέρες με τα μωρά δεμένα στην πλάτη ή στο στήθος  και ξέρω πως η ζωή  δεν τους χαρίζεται ποτέ, και όμως θα σου δώσουν απλόχερα το  πιο όμορφο χαμόγελο μόλις σε αντικρίσουν..

Εδώ η ζωή είναι σκληρή, συχνά ανελέητη αλλά σε παρασύρει στους δικούς της ρυθμούς...

<><><><><> </>

Η εκκλησία στο Wakiso οργάνωσε μια μεγάλη εκδήλωση και χάρισε ρουχα
και παπούτσια στα παιδιά. Τα περισσοτερα δεν είχαν ξαναφορέσει παπούτσια
στη ζωή τους. Αντι να τα φορέσουν τα κρατούσαν αγκαλιά και έπαιζαν.

Η 10 μηνών Victoria εχει μόλις φορέσει τα ρούχα που της χάρισε η ενορία της και

και παίζει με τα παπουτσάκια της. Στην Ουγκάντα 184.000 παιδιά πεθαίνουν κάθε χρόνο

πριν κλείσουν τα 5 τους χρόνια απο απλές προβλέψιμες ασθένειες

Wakiso, 10χμ έξω από την Καμπάλα

Μου τράβηξε την προσοχή το μικρό αυτό αγόρι που καθόταν μόνο του, χαμένο στις σκέψεις,

 μακριά από τα υπόλοιπα παιδιά που έπαιζαν γύρω του

Στο δρόμο για το Σορότι, σταματήσαμε σε μια μικρή πόλη. Έξω από ένα σπίτι τα παιδιά
έπαιζαν και μόλις με είδαν με την κάμερα άρχισαν να γελάνε και να τρέχουν

Απο τις 9 Νοεμβρίου μέχρι τις 2 Δεκεμβρίου διεξάγονται οι εθνικές εξετάσεις σε
όλα τα σχολεία στην Ουγκάντα. Αν και η χώρα έχει το εντυπωσιακό ποσοστό  92%
στις εγγραφές στο Δημοτικό σχολείο, μόνο το 39% τελιώνει τελικά το
Δημοτικό και μόνο το 15% των παιδιών θα τελιώσει το Γυμνάσιο.




Αν και εχει γίνει σημαντική πρόοδος η μητρική θνησιμότητα είναι ακόμα αρκετά υψηλή.
Κάθε γυναίκα αποκτά κατα μέσο όρο 7 παιδιά και μόνο το 42% θα γεννήσει υπο την επίβλεψη
μαίας ή γιατρού. Μία στις 35 γυναίκες θα πεθάνει στη γέννα ενώ 2 στα 10 βρέφη δεν θα επιζήσουν στον τοκετό

Η νεαρή κοπέλα, ήδη σε προχωρημένη εγκυμοσύνη , κρατάει αγκαλιά
το πρώτο της μωρό στην κυριακάτικη λειτουργία. Οι κάτοικοι της Ουγκάντα,
προτεστάντες στη πλειοψηφία, είναι ιδιαίτερα θρησκευόμενοι.  Η Εκκλησία παίζει σημαντικό
ρόλο στην καθημερινή  ζωή και κάθε Κυριακή η λειτουργία είναι ένα μεγάλο κοινωνικό γεγονός.

Το όνομα της είναι Syda και είναι 11 ετών. Της αρέσει να πηγαίνει στο σχολείο,
και να παίζει με την καλύτερη της φίλη. Ο μπαμπάς της τους έχει εγκαταλείψει
και μένει με τη γιαγιά της στο χωριό ενώ η μαμά της δουλεύει στην Καμπάλα.
Στην Ουγκάντα το 27% των κοριτσιών στις πόλεις και το 52% στην επαρχία
θα παντρευτεί πριν κλείσει τα 14 χρόνια

Η Karamoja στη ΒΑ Ουγκάντα είναι μια από τις φτωχότερες περιοχές της
Ανατ.Αφρικής. Οι κάτοικοι είναι κατά παράδοση κτηνοτρόφοι και πολεμιστές.
Σήμερα εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής αλλά και της αδιαφορίας των τοπικών κυβερνήσεων
 οι Karamojong είναι εξαρτημένοι από την επισιτιστική βοήθεια. Ο άντρας της φωτογραφίας
κατασκευάζει τις παραδοσιακές ξύλινες καρέκλες. Θα την αγοράσει για ελάχιστα χρήματα
ο έμπορος  που θα τη πουλήσει στο εικοσαπλάσιο της τιμής στους λευκούς τουρίστες στην Καμπάλα.

Σορότι, τελευταίος σταθμός πριν το Μορότο, την πρωτεύουσα της Karamoja.
Η γυναίκα πουλούσε παραδοσιακά βότανα και είναι θεραπεύτρια. Καθώς η πρόσβαση
στις υπηρεσίες υγείας είναι δύσκολη , ο περισσότερος κόσμος επισκέπτεται
τους παραδοσιακούς  θεραπευτές οταν αρρωστήσει  

Karamojong με τις παραδοσιακές στολές. Άλλοτε κτηνοτρόφοι και πολεμιστές,
σήμερα οι διάφορες φυλές βρίσκονται σε σύγκρουση για τα λιγοστά βοσκοτόπια
και τις πηγές νερού